Toch is er op de een of andere manier iets mis gegaan. Want als we op het punt staan te vertrekken (lees: we hadden allang in de auto moeten zitten, maar de kinderen zoeken nog naar hun schoenen en maken ruzie over de jas die ze NIET aan willen), wil mijn dochter haar stiften nog "even" pakken. Je raadt het al: ze zijn onvindbaar. En wanneer zelfs mama ze niet kan vinden en we toch richting de auto lopen ZONDER de stiften laat mijn dochter flink merken dat ze het er niet mee eens is. Dramatisch huilen, stampvoeten, gillen, want laten we wel wezen, een avond zonder stiften, dat is toch kindermishandeling! "Ik mag ook nooit iets van jullie, stommerds!"
Nadat ze is uitgeraasd probeer ik enigszins genuanceerd uit te leggen dat ze vanmiddag de tijd heeft gehad om iets klaar te leggen, maar dat we nu echt weg moeten omdat we gereserveerd hebben. Enige strenge woorden en dreigementen later zitten we uiteindelijk in de auto en heb ik eigenlijk niet meer zo'n zin in de gezellige avond en aan haar gezicht te zien, mijn dochter ook niet.
Falende ouders
Ik baalde ontzettend van dit begin van de avond. Maar eigenlijk baalde ik nog meer van de respectloze houding van mijn dochter tegenover mij en haar gebrek aan relativeringsvermogen (los gaan om een paar stiften, kom op!). Tot overmaat van ramp was er ook nog een vriend bij ons die mee ging en dus getuige was van mijn falen als ouder. Want dat is het toch? Doordat ik niet goed reageer heb ik ruimte gegeven aan de driftbui van mijn dochter. Dat is al confronterend genoeg zonder dat er iemand mee kijkt.
Eenmaal aangekomen bij het restaurant is er niets meer aan de hand, mijn dochter is weer helemaal in haar hum, want.. ze hebben frietjes! Toch ik voel me genoodzaakt om de driftbui 'goed te praten', want ze is moe, ze is net begonnen in groep 3 etc. Herken je dat? Als mijn kinderen zich niet gedragen zoals ik denk dat ze zich zouden moeten gedragen wil ik dit verklaren en wegredeneren, vooral voor anderen.
Thuis mag je, jezelf helemaal laten gaan
Onze vriend denk daar anders over en veegt mijn argumenten van tafel: "Ik vond het juist mooi dat ze die driftbui kreeg." Mijn vork met bami blijft halverwege de weg naar mijn mond hangen en mijn verbaasde blik moet hem hebben aangespoord zich verder te verklaren:"Ja, het is toch fijn dat ze zich helemaal kan uiten thuis? Is dat niet wat een thuis is; jezelf helemaal laten gaan om te leren hoe je daar in de buitenwereld mee om kan gaan?"
En ineens is er ruimte in mijn hoofd. Dat is nog eens een verklaring, één waarbij een driftbui mag bestaan en niet weggeredeneerd hoeft te worden. Emoties kunnen de overhand krijgen, dat is bij ons zo, maar bij kinderen ook. Natuurlijk zijn er grenzen in wat onze kinderen tegen ons kunnen/mogen zeggen, maar zijn grenzen er niet om uitgeprobeerd te worden? Is dat niet wat een thuis is? Grenzen uitproberen, fouten maken en driftbuien hebben zonder dat het consequenties heeft voor je relatie met je ouders?
Relativerend opvoeden
Gek dat zo'n klein zinnetje van iemand buiten je gezin zoveel verschil kan maken. Soms is het goed dat er juist dingen "mis" gaan wanneer er anderen bij zijn. Ze kunnen dingen in perspectief zetten.
➺ We willen het zo graag goed doen, dat we de druk voor onszelf opvoeren en dingen niet meer kunnen relativeren.Terwijl dat misschien wel een van de belangrijkste dingen is binnen het opvoeden.Consequent zijn betekent niet leven met een vergrootglas op en alles wat onze kinderen doen onder dit vergrootglas bekijken. Onze kinderen consequent liefhebben, ook tijdens en na een driftbui, dat doet er toe.
