Ik wil niet slapen!

Een succesverhaaltje mag ook wel eens toch? Want stiekem ben ik toch wel een beetje trots op mezelf. Ik heb net namelijk de kinderen op bed gelegd in minimaal 1 uur tijd, normaal duurt dit ongeveer een kwartier (max). Er werd met autootjes door de kamer gegooid, tegen me gegild en gelachen terwijl ik zelf nog niet eens had gegeten. En, nu komt het, ik ben niet boos geworden.

Eigenlijk had ik me vorige week al voorgenomen om niet meer boos te worden op mijn kinderen. Maar op de een of andere manier weten ze altijd op de juiste knoppen te drukken en ben ik net een bosje vlooien. Waarom lukte het nu wel?

Meer geluk dan wijsheid
Waarschijnlijk meer geluk dan wijsheid om eerlijk te zijn. We waren vandaag een dagje weg geweest, het was erg gezellig, maar de kinderen waren moe en ik ook. Na een filmpje op de bank was het tijd om naar bed toe te gaan. Tanden poetsen, plassen, verhaaltje lezen het hele riedeltje is voorbijgekomen en dan begint het.

"Ik wil niet slapen!" zegt mijn zoontje van drie en stapt lachend uit bed. "Oké', zeg ik rustig,' je mag kiezen of je gaat lekker op bed liggen en mama stopt je in of mama gaat weg, maar dan gaat de deur dicht." 

Keuzes geven aan de kinderen werkt erg goed, maar hij kiest dit moment uit om uit te proberen of hij keuze C zelf mag bedenken. "Nee!" roept hij en begint schaterend van mij weg te rennen. Dus, consequent als ik ben, loop ik weg en doe ik de deur dicht. BOEM! Daar gaat de deurstopper tegen de deur, ik hoor gerommel en vervolgens vliegt de nieuwe politieauto, met sirene aan, door de kamer.

Normaal gesproken kookt mijn bloed dan en denk ik aan mijn mooi geschilderde deur en de houten vloer. Dat kan hij toch niet maken? Dat kan ook niet, maar ik wil niet boos worden. Dus geef ik hem een andere keuze (ik weet het, toch niet zo consequent): "Goed, dit is niet gezellig en er gaan spullen kapot. Je mag nu naar bed gaan of op de trap gaan zitten om er over na te denken." 

Je snapt dat hij mij blijft tergen en zelfs lachend dingen mijn richting op gooit. Dus ik pak hem op zet hem op de trap, waar hij niet blijft zitten, daarom houd ik zijn handen vast en ga rustig naast hem zitten. Dat zal vast niet opvoedkundig verantwoord zijn, maar hij blijft tenminste zitten. Ondertussen is mijn dochter die al op bed lag, bij de deur komen staan en imiteert giechelend het gedrag van haar broertje, hij krijgt tenslotte aandacht, dus waarom zij niet. Ik zucht, dit wordt een lange avond.

Door boos te worden geef je kinderen de controle
Normaal gesproken heb ik absoluut niet te klagen over het slaapgedrag van mijn kinderen. Ze slapen snel in en slapen prima door. Maar de klok is verzet, dus het is buiten niet donker en mijn zoontje zit in zo'n fijne uitprobeer fase. Het is daarom al een aantal dagen onrustig met naar bed gaan.

➻ Nu weten mijn kinderen precies waar ik boos van word en laat dat nou hetgeen zijn wat ze gebruiken om mijn aandacht te krijgen in de avond uren. 

Als ik boos word, zijn mijn kinderen mij eigenlijk de baas. En dat moest maar eens afgelopen zijn vond ik. Vanavond is dat eindelijk gelukt. De kinderen zijn uiteindelijk gaan slapen met een glimlach  op hun gezicht en met een "Laf you daf you" mijn kant op heb ik, een uurtje later dan gepland, tevreden zitten eten.

Keep calm and learn
Het kostte me een hoop tijd en zelfbeheersing, want zeg nu zelf, als er met autootjes naar je gegooid wordt wil je het liefst een tik uitdelen (of mag ik dat niet zeggen?). Maar het was het wel waard. De politieauto is kapot en daar is mijn zoontje toch wel erg van onder de indruk. "Ik niet meer gooien, sorry mam" was zijn commentaar, nu heb ik niet de illusie dat het nooit meer gebeurd, maar hij meende het wel, dus voor nu heeft hij ervan geleerd.

En ik ook. Voor nu.