Mam, leg je telefoon eens weg

Waarschijnlijk ben ik niet de eerste ouder die hierover blogt; ouders en hun telefoons. Appjes, bellen, Facebook, blogs lezen, we krijgen er niet genoeg van.

De kinderen mogen bij mij tijdens het eten geen speelgoed aan tafel. Maar als mijn telefoon zoemt mag ik wel van tafel om het appje te lezen, stel je voor dat het belangrijk is. Wacht even: Stel je voor dat het belangrijk is? Wat is er nu belangrijker dan mijn kinderen die bij mij aan tafel zitten?

Verslaafd aan informatie

Tja, wat zal ik er nog meer over zeggen. We staan tegenwoordig allemaal in contact met elkaar, de hele dag. Eigenlijk moet ik het maar gewoon toegeven; het is een verslaving. Want hoe vaak heb ik mezelf al niet voorgenomen om minder op mijn telefoon te kijken en hoelang lukt dat dan? Misschien een uurtje. We worden heel de dag volgepompt met informatie, weetjes en vragen, we voelen ons leeg op het moment dat, dat even niet gebeurd.

Naast het feit dat de hele dag naar een schermpje turen schadelijk is voor je ogen en je geestelijke gezondheid is het ook schadelijk voor je gezin. Ai, dat is confronterend.

Weg met die telefoon?

Moeten we die telefoon dan maar gelijk weg doen? Het is namelijk zo handig om mijn dochter even een puzzeltje te laten doen op mijn telefoon als we in de wachtkamer van de tandarts zitten. Dat kan toch wel? En als ik thuis weg wil, kan de juf mij altijd bereiken mocht er iets op de peuterspeelzaal gebeurd zijn met mijn zoontje. Natuurlijk zitten er ook heel handige dingen op onze telefoons die ons een hoop gezeur besparen en die echt nuttig zijn.

Wellicht kunnen we klein beginnen. Bijvoorbeeld, de telefoon wegleggen op het moment dat je 1 op 1 contact hebt met je kind. In een eerdere blog noemde ik al dat mijn dochter van spelletjes houdt. Tijdens de spelletjes ligt mijn telefoon op het aanrecht en ben ik er voor haar. De trilfunctie staat gewoon aan, maar als er een appje binnenkomt negeer ik deze. Dat lukte overigens niet in 1 keer, want dat trilgeluid drukt als het ware op een knopje in je binnenste wat zegt: doe iets! Lees het! Iemand heeft je nodig! In eerste instantie voelde het dus wat onrustig en kon ik me niet helemaal concentreren. Maar ik houd mezelf voor dat ik nooit direct nodig ben, mijn kinderen zijn tenslotte bij mij. En de filmpjes die voorbij komen op Facebook kunnen ook best later bekeken worden (in sommige gevallen beter helemaal niet).

Mama, leg je telefoon eens weg
Eigenlijk moet ik nog iets bekennen; mijn dochter had mijn verslaving eerder door dan ik. Het zinnetje:"Mama, leg je telefoon nou eens weg, we zouden toch een spelletje doen?" heeft me daar wel op gewezen. Ik wil niet herinnerd worden als de moeder die haar telefoon  belangrijker vond dat haar dochter.

Dus moet ik toch serieus hiermee omgaan en gaat mijn telefoon misschien wel helemaal uit op sommige momenten. Of misschien draai ik het wel om, ik zet mijn telefoon alleen aan op sommige momenten. Lekker rustig! Toch?