Maar geloof ik dat zelf eigenlijk wel? Onze maatschappij draait immers om uiterlijke waarneembaarheden. We staren als mensen er anders uit zien dan wij, maar voelen ons opgelaten als onze kinderen hetzelfde doen, omdat zij het niet zo stiekem doen als wij.
Retourtje huisartsenpost
Een paar weken geleden viel mijn zoontje met zijn lip op de rand van onze vlonder. Ik was binnen en zag buiten wat tumult ontstaan. Mijn dochter was in paniek en mijn zoontje was hard aan het huilen met zijn handen tegen zijn mond gedrukt. Ik loop rustig naar buiten om de "schade" te bekijken, hij heeft immers wel vaker een bult. Maar als ik dichterbij kom zie ik een hoop bloed en als ik zijn handen weghaal een gapend gat van 3 cm lang. "Oh, nee!" roep ik, en ren met hem naar binnen waar mijn schoonzusje al klaar staat met een natte doek om tegen de wond te drukken (wat een geluk dat zij er net was).
De huisartsen post wordt gebeld en ik stap met mijn inmiddels wat gekalmeerde zoontje in de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis kom ik erachter dat ik mijn portemonnee ben vergeten en dus niet kan betalen voor het parkeren. Ook dat nog... Gelukkig was er een vriendelijke voorbijganger die wat geld in het automaat wilde gooien zodat ik met een gerust hart naar binnen kon.
Mijn arme moederhart
Gelukkig hoefde de wond niet gehecht en hebben ze de huid met wat stevige pleisters tegen elkaar gezet en konden we al snel terug naar huis. Wat een avontuur weer. En dan te bedenken dat dit al het derde ritje naar de huisartsenpost was met hem in anderhalf jaar. "Tja, dat heb je met jongens" wordt er dan gezegd. "Mijn arme moederhart" denk ik er dan achteraan.
En dan begint het schuldgevoel. Want wat was het eerste dat in mijn opkwam toen ik mijn zoontje zag?
➻ Oh nee! Wat erg, als dat maar geen litteken wordt!
Ik wil niet dat hij "voor zijn leven getekend is" door een enorme scheur onder zijn neus. Dat hij uitgelachen wordt omdat er stukje van zijn lip mist (al is het maar een heel klein stukje). Blijkbaar vind ik het uiterlijk van mijn kinderen dus toch belangrijker dan ik zeg: "Het gaat om je hartje" (yeah, right).
Littekens zijn stoer
Glimlachend denk ik terug aan het vrouwtje dat buiten een sigaretje aan het roken was toen we de huisartsenpost uit kwamen. Ze ziet gelijk wat er aan de hand is en zegt: "Ach, ben je zo gevallen?!" Mijn zoontje knikt. "Nou dat wordt vast een mooi litteken!" En met een knipoog naar mij:"Mannen met littekens zijn extra stoer!" "En hij is al zo stoer!" antwoord ik dan lachend terug.
Ik besluit dat als mijn kinderen littekens krijgen, het dan maar stoere littekens moeten zijn. Die ze hebben opgelopen tijdens het uitbundig spelen en gelukkig zijn omdat ze nergens anders aan hoeven denken. En dan opeens vind ik de rode streep boven zijn lip niet erg meer, en maak ik me even geen zorgen over littekens. Ik geniet ervan, voor lang het duurt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten