Je kind loslaten begint al vroeg

Oké, ik beken: ik vind het moeilijk dat mijn kinderen andere keuzes maken dan ik zou willen. Dan heb ik het niet over bedtijd en dergelijke zaken, al zouden ze daar graag de hand in hebben. Nee, ik heb het over ontwikkelen van stijl en persoonlijkheid.

Toen ik in verwachting was van onze dochter had ik de illusie dat ik zou mogen uitzoeken wat ze zou aantrekken als ze ouder werd en dat we dezelfde dingen mooi zouden vinden. Samen haar kamer inrichten, kiezen voor een sport en/of muziekinstrument, en dat allemaal in goede harmonie. Voor mijn zoon geldt overigens hetzelfde. Juist, dat liep dus een beetje anders.

Ik had een ander plaatje in mijn hoofd
Je kent ze wel de mooie praatjes: "Ik wil dat mijn kind zichzelf kan zijn bij mij." En natuurlijk zeg ik dat zelf ook en meen ik dat ook echt. Nouja, tot op zekere hoogte. Want ik had toch echt een ander plaatje in mijn hoofd toen ik droomde over een dochtertje van 6 jaar oud. Ze zou toch zeker niet van paarden glitter tule jurkjes houden of van grote posters van ijsprinsessen boven haar bed? Ach, dan vindt ze het op z'n minst leuk om op een terrasje wat te drinken zonder dat ze daarbij een hele doos speelgoed nodig heeft. Yeah.. right..

Ergens in de afgelopen jaren heb ik dit ideaal beeld los moeten laten. Want mijn dochter is niet zoals ik, en ik zal moeten accepteren dat ze dus ook niet kiest zoals ik. Waarschijnlijk wordt dit de komende jaren nog veel zwaarder, aangezien de keuzes dan niet meer gaan om kleine dingen zoals kledingsmaak.

➺ "We sluiten nu nog compromissen; of paarden of glitters en niet allebei." 

Ze heeft me niet meer nodig
Zelfs wanneer ik mijn dochter naar school breng, begin ik steeds meer verschil te merken met een aantal jaar geleden. Toen had ze me nog overal bij nodig. Nu niet meer, zodra ze de klas binnenkomt is ze in haar wereld en daar pas ik niet in. Haar vriendinnen worden gecomplimenteerd met hun outfit (wat ik erg vermakelijk vind) de juf wordt gedag gezegd en mama... ohja mama is er ook nog! En, emotioneel als ik ben, wil ik altijd als ik afscheid van haar neem even zeggen dat ik van haar houd.

Daarvoor moet ik haar bijna in de houdgreep nemen, en haar gezicht naar me toedraaien, anders hoort ze me niet eens. Als ze me al hoort. Weer een illusie minder.

➺ Afscheid nemen van mama is dus niet altijd moeilijk en je losmaken van je ouders gaat vanzelf.

Ik geniet ervan
De andere kant is dat ik super trots ben op haar. Ik geniet ervan dat ze vriendinnen maakt en, ook al maak ik er grapjes over, vind ik het heerlijk dat ze haar eigen smaak heeft. Juist omdat ze andere keuzes maak dan ik leer ik dat ze een apart persoontje is, niet een verlengstuk van mij. Gelukkig niet! Ik zou niet weten hoe ik mezelf zou moeten opvoeden. En als ik eerlijk kijk naar onze conflict momenten draaien de meeste niet eens om opvoeden, maar om onze verschillen.

Loslaten is dus eigenlijk heel dubbel. Aan de ene kant zorgt het voor wrijving, maar aan de andere kant is het gezond en maakt het ons trots. Onze kinderen worden klaargestoomd voor de echte wereld, steeds een stukje meer. Hoe eng het soms ook is voor ons als ouders, we mogen er ook van genieten. Want het cliché is echt waar: "Iedere fase heeft zijn charme!"