In de hemel kun je niets zien

Op de meest gekke momenten heb ik gesprekken met mijn dochter over de meest uiteenlopende levensvragen.

Onze kinderen komen met vragen en opmerkingen waar we zelf soms geen antwoord op hebben. Of soms hebben we wel een antwoord, alleen vinden we hen nog te jong om over een bepaald onderwerp mee te praten. Hoe weet je nu wat je moet vertellen en wanneer?

Als je dood bent heb je, je ogen dicht
Er was een periode dat ik zo graag alles goed wilde doen dat ik mijn dochter zoveel informatie gaf op bepaalde vragen dat ze de helft of meer niet mee kreeg. Of ik maakte zo'n ingewikkeld verhaal van dingen dat ik mezelf vast praatte en niet meer wist waar ik begonnen was. Daardoor miste ik de essentie van haar vragen. Herkenbaar?

Zo was de hond van mijn schoonouders overleden. En ja, hondjes komen toch ook in de hemel? Ze vroeg zich af hoe het dan zou zijn als zij later in de hemel zou komen. In de hemel kan je toch niet lopen? Daarop probeerde ik heel uitgebreid uit te leggen dat je lijf niet naar de hemel gaat maar " het gedeelte waarmee je denkt"  wel. "Kees de hond" was begraven. Ze keek me niet begrijpend aan en het was wel duidelijk dat ze dat niet bedoelde. "Mam, als je dood bent, dan heb je toch je ogen dicht, dan kun je niets zien! Dus hoe weet je dan waar je bent?" Juist...

Anders denken
Door deze vraag ben ik wel gaan nadenken over de manier waarop zij dingen ziet en waarop ik ze zie. Wij als volwassenen hebben vaak het idee dat wij de waarheid in pacht hebben, maar is dat wel zo? We willen hen de wereld laten zien zoals wij de wereld zien, maar misschien zijn ze daar nog wel niet aan toe, of zien ze de wereld sowieso anders dan wij. Die vrijheid wil ik haar wel geven, ze is tenslotte een eigen persoontje. Maar ik wil haar ook niet onwetend laten over dingen die ze wel moet weten.

Tijd nemen om te luisteren
Daarbij komt dat ik vaak geen tijd heb om te "praten" als mijn dochter dat wil. Het ene moment is mijn zoontje aan het mopperen over het eten wat hij niet lust, het volgende moment ben ik in een gesprek beland waarin we het hebben over waar baby's vandaan komen. Heerlijk vind ik dat. Maar moet dat precies op het moment als we op het punt staan om naar school te gaan?!

In ons haastige leven hebben we eigenlijk weinig tijd om naar onze kinderen te luisteren. Als ze komen met moeilijke vragen beantwoorden we ze liever zelf dan dat we hen helpen zoeken naar het antwoord. Maar als we hier wel de tijd voor nemen,  kunnen we soms zelfs nog van onze kinderen leren! Vaak probeer ik de echte vragen even " on hold" te zetten: "Oké liefje, daar moet ik even over nadenken, laten we het vanmiddag er even over hebben als je uit school komt." Soms kom ik er dan zelf op terug en is de interesse weg. Prima, dan was het dus geen dringende vraag. Maar vaak genoeg komt mijn dochter er zelf op terug, dan probeer ik zoveel mogelijk haar te laten praten. "Waar het water vandaan komt? Denk je dat er water in de muur zit, of zou het ergens anders vandaan komen?" Zo leert ze zelf logisch denken en kom ik erachter of dat ze dat echt wil weten, of dat er meer achter haar vragen zit.

Zelfstandige volwassenen
De vragen van oudere kinderen zullen waarschijnlijk meer discussies opleveren dan bij kleinere kinderen. Daar kan ik nog niet over mee praten. Maar de tijd nemen om kinderen te stimuleren zelf na te denken blijft denk ik essentieel. We zijn vaak heel snel met antwoorden en dingen voor onze kinderen vullen,  maar tegelijkertijd willen hen opvoeden tot zelfstandige volwassenen met een eigen mening.

Als we daar nu eens een mooi evenwicht in kunnen vinden.