Hoe anderen vinden dat ik moet opvoeden

Het is een lief gezicht: Mijn zoontje van 3 in het peuterbadje, aan het spelen met een aantal jongere kindjes. We zijn op vakantie en bij vakantie hoort een tripje naar het zwembad. Hij wilde niet in het grote zwembad, want hij vindt zichzelf klein de laatste tijd. In het peuterbad is hij de grootste en heeft hij de ruimte om het spel te bepalen, en met een grote zus die altijd alles wil bepalen begrijp ik dat best.

Dus zit ik braaf bij het peuterbadje te kijken naar de spelende kinderen. Maar dan doet hij iets waardoor ik in moet grijpen, althans de blikken van andere ouders vertellen mij dit. Tja, wat doe je dan?

Ik ben de enige NAAST het bad
Mijn zoontje speelt graag met andere kinderen, hij maakt makkelijk contact en in het zwembad is dit niet anders. Ik vind dat prima en leuk om naar te kijken, hij heeft mij niet nodig en ik zit dus naast het zwembad in een stoel. De rest van de ouders spelen met hun kinderen in het gelige chloor water (of verbeeld ik mij die kleur?).

De kinderen vinden het spel van mijn zoon wel leuk, hij trekt hun aandacht waardoor ze met hem mee gaan spelen en niet meer met hun ouders. Er gaan al flink wat blikken mijn kant op; ik ben serieus de enige naast het bad. Maar ik vind het juist een erg leuk gezicht die kinderen samen! Ik vraag me af waarom die ouders niet ook lekker langs de kant gaan zitten om te genieten. Blijkbaar hadden zij het idee om heel de dag hun kind bezig te houden. Doe ik er dan verkeerd aan om mijn zoontje zijn gang te laten gaan? Ik merk dat ik wat onzeker word en ga wat beter opletten of hij toch niets afpakt of lelijk doet.

Zal ik er wat van zeggen?
En dan.. duwt hij een kindje om; Het kleinste meisje in het zwembad, ik schat haar een jaar of 2. Het was absoluut niet uit uit baldadigheid of ruw, maar in het spel. Het meisje valt op haar billen, kijkt even verschrikt doordat er wat water in haar gezicht komt, verder is er niets aan de hand. Alle ouders kijken mij verschrikt aan; het grootste jongetje duwt het kleinste meisje om, daar zeg je toch wat van?! Nou eigenlijk wil ik er niets van zeggen, ik zie dat mijn zoontje en het meisje gewoon verder spelen. Maarja, alle ouders kijken, dus zal ik er dan toch maar wat van zeggen?!

Ik hoor mezelf zeggen: "Niet duwen he! Dat mag niet, straks doet het meisje zich pijn!" Hij kijkt me verbaasd aan, zich van geen kwaad bewust en speelt vervolgens gewoon verder.

De druk van andere ouders
Op zich is dit een klein voorval en het heeft geen invloed op de relatie tussen mij en mijn zoon. Maar het heeft me wel laten zien wat de druk van andere ouders soms met ons kan doen en hoe snel we mensen naar de mond gaan praten.

➺ We worden onzeker, want we hebben het idee dat er wat van ons verwacht wordt. 

Terwijl we daar eigenlijk niet mee bezig moeten zijn. Het zijn onze kinderen en wij bepalen de standaard. Als ouders liever alleen met hun kinderen spelen in het zwembad, kunnen ze misschien beter een zwembadje in de tuin zetten. Of wellicht kunnen ze gewoon vragen aan mij of ik met mijn zoontje ergens anders heen kan gaan, omdat hij nu eenmaal onweerstaanbaar is voor hun kinderen;).

Overigens heb ik het natuurlijk niet over asociaal gedrag, wat we uit gemakzucht tolereren. Maar we hoeven niet verkrampt te gaan opvoeden omdat we het idee hebben dat er dingen van ons verwacht worden waar we zelf niet achter staan.