Sssst... niet huilen

Ik hoor het mezelf zeggen: "Sssst niet huilen lieverd. Niet zo hard." Mijn dochter is gevallen in de speeltuin en heeft naar eigen zeggen verschrikkelijke pijn. Ze gilt zo luid dat men minimaal moet denken dat ze iets heeft gebroken. Ik weet dat het niet zo is, zo huilt ze nu eenmaal als er iets aan de hand is.

Maar terwijl ik haar troost vraag ik me af: Waarom mag ze eigenlijk niet huilen?

Huilen is het meest irritante geluid wat er is
Naar het schijnt is het huilen van baby's en/of kinderen een van het meest irritante geluiden die er zijn. Het staat zelfs boven "de nagels over het schoolbord". Say what?! Waarschijnlijk heeft dit te maken met het gevoel van actie dat dit bij ons naar boven brengt. Als een baby huilt moet hij verzorgd worden, hij heeft iets nodig. Huilen betekent dat er iets van ons verwacht wordt, wij moeten ervoor zorgen dat het stopt. En als wij ons eraan irriteren, zullen anderen zich er zeker aan irriteren dus: "Shhhhh, niet huilen!"

Toch is huilen een belangrijke emotie. Het is voor baby's de eerste, en op dat moment nog de enige, mogelijkheid om ons te vertellen dat er iets aan de hand is. Ik denk dat we naar mate onze kinderen ouder worden te snel de emotie willen sussen, waarschijnlijk lucht het huilen juist erg op! Maar wij als nuchtere hollanders doen niet aan teveel emotie.

Een "stop-het-huilen-knopje"
Dus, praktisch ingesteld als ik ben, probeerde ik eens wat anders. We zitten in de tuin, ik hoor de step van mijn dochter de grond raken en jawel hoor, hard huilend komt ze aanrennen (zucht). Dit keer is het haar teen. Warempel, daar komt toch echt een flinke druppel bloed uit de wond. "Ach liefje, dat is vervelend. Huil maar even, dat helpt. Kom op, ietsje harder." Ik geef haar een stevige knuffel, maar ze is inmiddels alweer gestopt met huilen. Veel sneller dan als ik haar juist vraag niet te huilen. Ik ben serieus verbaasd, is dat dan het magische "stop het huilen knopje"? Zeggen dat ze juist wel mag huilen? Na een hello-kitty pleister is het verdriet helemaal vergeten en kan ik weer verder lurken aan mijn inmiddels koud geworden koffie.

Eigenlijk is de reactie heel logisch. Want in plaats van haar gevoel van pijn en onveiligheid af te zwakken, bevestig ik dat ze zich zo mag voelen. Daardoor weet ze dat ik haar begrijp en kan ik haar echt troosten. Ze mag op dat moment zijn wie ze is, met haar emoties. 

Evalueren van onze reactie
Waarschijnlijk is het goed om onze (soms aangeleerde) reacties op onze kinderen eens nader te bekijken. Vaak reageren we zelf terug vanuit emotie of (meestal ingebeelde) druk van buitenaf zonder dat we kijken of ons kind daarbij wordt voorzien in zijn of haar emotionele behoefte. Natuurlijk is dit niet altijd mogelijk, maar als het de basis is, denk ik dat we al een stuk verder zijn!