Ondankbare kinderen

Die momenten waarop je het gevoel krijgt dat je kind nooit tevreden is... heb je die wel eens? Frustrerend dekt de lading niet eens.

Deze momenten lijken vooral voor te komen op het moment dat ze net iets nieuws hebben gekregen of als we net leuke dingen hebben gedaan met ze. We komen uit de speeltuin en de kleine man krijgt een driftval omdat hij niet voorin mag zitten. Of ken je deze tekst: ik mag noooooit iets hebben! Terwijl ze net jarig zijn geweest en een berg kado's hebben gekregen.

Wat ben jij een ondankbaar kind!
Vorige week mocht onze zoon voor het eerst in zijn nieuwe kamer slapen. Ik had een vliegtuigje opgehangen wat nog van mij opa is geweest, zo'n geweldig ouderwets metalen ding. Meer omdat ik het leuk vond ter decoratie dan omdat mijn zoontje het leuk vindt, want hij kan er toch niet mee spelen. Totaal tegen mijn verwachting wordt mijn dochter woedend! " Waarom krijg ik nooit iets, hij krijgt altijd alles!" Helemaal overdonderd probeerde ik haar te kalmeren door te zeggen dat zij ook een mooie kamer heeft met mooie spullen. Maar dat was natuurlijk niet waar. En voor ik erover nagedacht had flapte er uit: " Wat ben jij een ondankbaar kind! Vorige week heb je zoveel kadootjes gekregen van sint en beneden liggen er nog kado's onder de kerstboom. Ben je dan nooit tevreden? Geef de kado's maar weer terug dan!" (Wellicht zei ik dit met iets krachtigere woorden en met een ietwat luide stem)

Het gaat om de aandacht
Nadat ze gekalmeerd was (en ik ook) hebben we een gesprekje gehad over ondankbaar zijn. Wat het betekent om dankbaar te zijn en hoe je dat laat zien. We hadden een heel fijn gesprek en we kwamen erachter dat ze het eigenlijk heel leuk vond voor haar broertje dat hij een nieuwe kamer kreeg. Ze wilde wel graag wat nieuws in haar kamer, maar dat hoefde niet direct. En ze was natuurlijk heel blij met haar kadootjes. Ik heb er daarna geen woord meer over gehoord.

Dat zette me aan het denken. Was het wel echt ondankbaarheid? Het ging niet om het vliegtuig, maar om de aandacht die ik had besteed aan de kamer en de aandacht die mijn zoontje kreeg. Lag het probleem dan meer bij mij dan bij haar? Helaas moest ik deze vraag positief beantwoorden. Want nadat ik mijn dochter even de aandacht had gegeven was ze juist heel trots op de kamer van haar broertje. Iedereen moet mee naar boven om naar de kamer te kijken.

Kinderen testen hun ouders
Had ik dit dan kunnen voorkomen? Waarschijnlijk wel, maar helaas kan ik mezelf niet in tweeën delen en moet ze ook leren dat ik soms dingen voor haar en soms dingen voor haar broertje doe.
Daarnaast denk ik ook dat kinderen hun ouders (onbewust) "testen"  nadat we hebben laten zien dat we van ze houden door aandacht, kado' s etc. Ze voelen zich veilig en geliefd als we aan ze gedacht hebben en hen echte aandacht hebben gegeven. Die veiligheid zorgt ervoor dat ze grenzen gaan opzoeken, ' papa en mama houden tenslotte echt van me, dus nu kan ik wel even proberen hoever ik kan gaan, kijken of ze dan nog van me houden'.

Het is gezond als kinderen grenzen opzoeken, aan ons de taak om ze op deze grenzen te wijzen. Wat dat betreft zijn deze uitvallen dus alleen maar een compliment voor ons als ouders. We hebben een veilige omgeving gecreëerd waarin onze kinderen zichzelf durven zijn. Zelfs als ze van te voren weten dat we boos zullen worden, vertrouwen ze erop dat we van hen blijven houden!

En dat is zo!

Hoe denken jullie erover? Kunnen kinderen eigenlijk wel ondankbaar zijn? Reageer hieronder :).