Eigenlijk weet ik niet eens meer waarom ik boos was op mijn dochter van 5. Vaak gaat het over hele kleine dingen. Tja, als je 5 bent weet je het nu eenmaal beter dan mama! Daar is mama het natuurlijk weer niet mee eens en hop daar komt de tong naar buiten, het liefst gepaard met een theatrale boze blik. En als we echt op dreef zijn krijg ik een “STOMME MAMA!” naar mijn hoofd.
“ Ze moet respect hebben voor me”
Ken je het gevoel dat daarna komt? ..
Ze mag geen stom zeggen! En al helemaal niet tegen mij! Dat weet ze best.. Hier moet ik nu iets aan doen! Ze moet gehoorzaam zijn! Brutaal kind! Is ze nu helemaal $#!@#D! (ja erg he? Zulke gedachtes over mijn eigen kind?!) Daar borrelt de boosheid naar boven, ik probeer me nog in te houden, maar het is al te laat. Ik storm achter haar aan, pak haar bij de arm (geloof me, niet zachtjes!) en vertel haar eens even met luide stem dat ze respect moet hebben voor haar mama en niet brutaal mag zijn: “ Dat soort woorden zeg je maar tegen je vriendinnetjes! “ (euhmmm? Dat zullen haar vriendinnen leuk vinden).
Na een stevige woordenwisseling zit mijn dochter op haar kamer (nog steeds boos) en voel ik me schuldig dat ik zo ben uitgevallen tegen haar. Maarja, als ik nu terug ga naar haar en ik toegeef dat ik fout zat door boos te worden, ben ik dan consequent? Leert ze er wel van? Uiteraard is dit niet de eerste keer dat er een meningsverschil ontstaan is tussen mijn dochter en mij. Hoe kan ik er nu voor zorgen dat ik mezelf niet zo laat meeslepen in het moment en boos wordt, vroeg ik me af.
“ Dat heet onvoorwaardelijke liefde”
De afgelopen tijd heb ik gemerkt dat nu ze ouder wordt, ze dingen begrijpt als ik met haar praat, maar niet direct. Dus vlak voor dat ze gaat slapen neem ik nog even de tijd om met haar te bespreken dat we zo boos op elkaar waren.
“ Weet je toch dat mama ook van je houdt, ook als ze boos op je is?”
“ Ja mam, dat weet ik! Dat zeg je vaker, ik hou ook van jou dan hoor! Aaaaltijd! “ (jaja…;))
“ Weet je toch dat mama ook van je houdt, ook als ze boos op je is?”
“ Ja mam, dat weet ik! Dat zeg je vaker, ik hou ook van jou dan hoor! Aaaaltijd! “ (jaja…;))
“Dat heet onvoorwaardelijke liefde, weet je wat dat betekent?” (ze schudt van nee) “ Dat betekent dat ik van je houd, ook al doe je dingen die ik niet leuk vind. Er is niets wat je kunt waardoor ik niet meer van je houd.”
Ze knikt: “ Ja mam, dat weet ik, dat kun jij beter dan ik. Ik vind dat soms wel moeilijk als ik boos ben”
Wauw, wat een inzicht! Ze weet dus (GELUKKIG!) dat ik van haar houd, ook als ik boos ben, en... wat een zelfkennis. Doe ik toch wat goed! Dit was zo’n opvoedpareltje. Er zijn er weinig van maar als je er 1 ontvangt, dan kun je er weer lang tegen aan.
Tip!
Mijn tip is dan ook, probeer met je kind te praten vlak voordat ze gaan slapen. Op de een of andere manier zijn ze dan toegankelijker (vaak omdat ze tijd willen rekken, maar ach, dat is een win win toch?!)
Nooit meer boos op je kind zal je daardoor niet worden (sorry ;)). Wellicht wel minder (lang) boos op jezelf omdat je zelf kunt gaan slapen met een goed gevoel. En goed slapen zorgt weer voor een uitgeruste mama, en uitgeruste mama’s (en/of papa's) worden minder snel boos!
