Waarom Youtube gevaarlijk kan zijn voor kinderen

Onze kinderen groeien op met tablets en telefoons en daardoor met youtube en andere videokanalen. Hoe graag we ook zouden willen, we hebben niet altijd grip op wat ze daarop zien.

Zijn we ons bewust van de gevaren die het kijken zonder toezicht met zich meebrengt? Ik was dat niet, tot ik van de week op onderzoek uit ging en ik schrok van wat ik tegenkwam.

Youtube is hartstikke handig
Zoals de meeste ouders wel eens zullen doen laat ik mijn kinderen af en toe op mijn telefoon op youtube kijken. Vooral op momenten dat ik hen zelf even niet kan vermaken, bijvoorbeeld in de winkel als ik even iets wil passen of als ik sta te kletsen met een vriendin. Dat zijn dus juist de momenten waarop ik geen toezicht heb op wat ze kijken.

Ook de iPad ligt redelijk voor het grijpen, mijn kinderen konden eerder de youtube app vinden dan dat ze konden lopen. Er staan leerzame filmpjes op youtube, maar ook filmpjes van brandweerman Sam, de held van mijn zoontje. Hartstikke handig om ze even zoet mee te houden dus.

Het gevaar van doorklikken.
Helaas blijft het niet bij zoet houden. Er staan een hoop gewelddadige video's, video's met veel bloot en/of vulgaire taal op youtube, met andere woorden, video's waarvan ik niet wil dat mijn kinderen ze zien. Ik zet daarom regelmatig zelf een video op, bijvoorbeeld Peppa big. Dan hoeven ze zelf niet te zoeken en heb ik er controle over.
Dacht ik... Maar mijn kinderen klikken als het filmpje is afgelopen zelf door naar het volgende filmpje in de lijst. Kan dat kwaad? Ik ben normaal niet heel sterk uitgesproken maar nu wel; JA dat kan zeker kwaad!

Om maar even in het voorbeeld te blijven heb ik een video van Peppa big opgezocht en ben ik door gaan klikken op video's die door youtube worden voorgesteld om te kijken.

➺Ik was geschokt! 

Na 3(!) keer klikken kwam ik bij een video waar Minnie Mouse al zwetend en puffend baby's krijgt. Wanneer ik verder klik gaat Minnie Mouse op date met Mickey, waarbij ze teveel eet, uit haar jurk klapt en Mickey verlekkerd naar haar lingerie kijkt. Met open mond kijk ik naar Elsa en Anna die hatelijke grappen uit halen met elkaar, al klinkt er wel een lieflijk kinderliedje op de achtergrond, dat dan weer wel.

Topje van de ijsberg
Ik ben gestopt met kijken, want eerlijk gezegd werd ik er moedeloos van. Daar komt bij dat ik denk dat wat ik zag nog maar het topje van de ijsberg is. Er schijnen filmpjes in omloop te zijn van Disney figuren die zichzelf snijden en kinderen aanmoedigen dit ook te doen. Vrolijke kleuren en muziekjes worden gebruikt om kinderen te boeien.

➺ Te bizar voor woorden, maar helaas realiteit.

De oplossing?
Die is er niet denk ik zo een, twee, drie. Je hebt geloof ik ook kindertube en kinder netflix, maar daar heb ik zelf niet zoveel ervaring mee. Voor mijn kinderen heb ik een oude iPad waarmee ze niet op internet kunnen. Er staan video's op die ik er zelf op heb gezet, zo kunnen ze toch af en toe filmkijken en een spelletje doen, zonder dat ze er kwaad mee kunnen. Eens in de zoveel tijd download ik weer een nieuwe serie van brandweerman Sam.
Het belangrijkste is dat we ons bewust zijn van het probleem. Zo kunnen we de dialoog aan gaan met onze kinderen en hen begeleiden. Ze blijven tenslotte niet tevreden met oude video's op de iPad die ze inmiddels al een keer of 10 gekeken hebben.

In de toekomst zal ik een manier moeten vinden waarop mijn kinderen zelf leren omgaan met "de grote wijde wereld van het internet". En eerlijk is eerlijk, ik houd mijn hart vast.

Foto's van je kinderen op social media

Iedereen wordt geconfronteerd met social media, of je het nu wilt of niet. En we gaan er allemaal anders mee om. Er zijn mensen die alles (maar dan ook alles) delen via Instagram, maar er zijn ook mensen die alleen meekijken via Facebook.

Hoe gaan we er nu mee om als het gaat om onze kinderen? Ik bedoel, zij hebben er niet om gevraagd om met hun gezicht op het web te verschijnen. Maar ze zijn nog te jong om te beslissen welke foto we wel en welke foto we niet kunnen delen.

Trots
We zijn trots op onze kinderen, dat willen we delen met de wereld. Er zijn daarom ouders die alle foto's van hun kind delen. De zogenaamde hashtag #babyspam is veelvuldig gebruikt op twitter. Foto's van kinderen met puppy ogen en konijnenoren zijn aan de orde van de dag. Hebben we daar wat aan? Niet echt, maar het is wel leuk.

Leuke momenten in de speeltuin, gekke filmpjes van kraaiende baby's, onze volgers vinden het over het algemeen leuk ze te bekijken. Als ik naar mezelf kijk bestaat het grootste deel van mijn volgers uit mensen die ik niet meer of niet vaak meer fysiek ontmoet. Oude vrienden, verre familie, vrienden van mijn ouders.

➺ Social media is een leuke manier om elkaar een klein beetje op de hoogte te houden. 

Wellicht een idee voor Facebook om naast de "vind ik leuk-knop" nog een "o, wat worden ze al groot- knop" te maken, want dat is toch wel een meeste gehoorde commentaar op foto's van mijn kids.

Let op!
Aan het gebruik van foto's  en filmpjes van onze kinderen zit echter ook een keerzijde, dat moeten we ons realiseren. Onze kinderen kunnen het later erg vervelend vinden dat er foto's van hen op het web circuleren. Je haalt ze tenslotte niet zomaar meer weg.
Er kunnen kinderen op de foto staan waarvan de ouders geen toestemming hebben gegeven om foto's te delen. Dit kan erg nare situaties geven.

Foto's en video's kunnen op veel manieren gebruikt worden, daar hebben we zelf geen grip meer op als een foto eenmaal op internet staat.  Ik plaats daarom nooit bad en/of bikini foto's (van mezelf ook niet trouwens, maar dat heeft een andere reden ;)).
Daarnaast kunnen foto's informatie bevatten waarvan we liever niet hebben dat onbekenden dat weten. Denk aan naar welke sportclubs ze gaan, wanneer we onze kinderen wel of niet van school halen, welke waardevolle spullen we in huis hebben etc.

Helemaal geen foto's meer?
Er zijn ouders die ervoor kiezen om helemaal geen foto's en/of filmpjes van hun kinderen te delen via social media. Dat kan natuurlijk!

Persoonlijk kies ik voor de methode:

➺"Met mate en weloverwogen"

Ik vind het leuk af en toe wat te delen, social media is toch gewoon een deel van ons leven geworden. Daarin wil ik ook een voorbeeld zijn voor mijn kinderen: Plaats niet alles en denk goed na voordat je iets plaatst. Bekijk de foto nog een aantal keer en als je maar denkt dat de foto misschien een vervelende situatie kan opleveren, plaats hem dan gewoon niet.

Kinderen praten over seks

Of wij als ouders er nou wel of niet over praten met onze kinderen, kinderen doen het onderling sowieso ... daarom is het interessant om na te denken over welke rol wij willen hebben daarin als ouders. Wanneer bespreek je het, hoe begin je, tot hoever deel je details?

Dit is van wezenlijk belang, want ook met 'niet-bespreken' zet je als ouders de toon. Ouders blijken altijd nog de grootste invloed te hebben op seksuele normen en waarden (en dus ook gedrag). Daarnaast blijken de eerste indrukken, gesprekken en belevingen rondom seksualiteit heel vormend te zijn. En de reactie van ouders op de 1e menstruatie en en 1e natte droom zijn ook essentieel.

➺ gespreksidee partner: hoe willen wij reageren op dat moment? (Leuk om je te verdiepen in de vormen, culturen hierin)

Bepaal zelf de sfeer 
Seksualiteit is een gespreksonderwerp waarvan wij als ouders de kleur en sfeer bepalen. Als wij het niet doen, doen anderen het. Dat kan dan de andere kleuter op school zijn die stiekem zijn geslachtsdeel laat zien in de wc of een kind op de kinderopvang die allerlei seksuele termen gebruikt.

➺ gespreksidee partner: welke termen willen we gebruiken als gezin voor de geslachtsdelen, seks hebben, knuffelen etc.?

Mijn man en ik hadden de overtuiging; we willen al regelmatig seksualiteit besproken hebben, voor ze naar school gaan. Zodat wij een sfeer neer kunnen zetten van 'seksualiteit is een mooi onderdeel in je leven, waar je ook over praat als gezin maar wat wel privé is.'

➺ gespreksidee partner: wat voor kleur en sfeer willen wij eraan geven?

Kinderen verrassen
Wat wij hebben aangehouden tot nu toe (dochter van 7, zoon van 5, pleegdochter van 18) is bewust beginnen het te bespreken met een boekje voorlezen rond 3 jaar. Er zijn veel diverse boekjes voor kleine kinderen, bijvoorbeeld:

• mama + papa = ikke
• saar en jop
• we krijgen een baby

Vervolgens kun je wachten op hun reactie, vragen en opmerkingen om dan aangepast verdere uitleg en details te geven. En dat doen ze altijd erg onverwachts; zo vroeg een van hen terwijl we over voetbal praatten in de auto: "Hebben jullie nu ook nog seks? Wanneer was het laatst?" Dus wij keken elkaar met een knipoog aan en gaven eenvoudig antwoord. We hielden ons lachen in, omdat we er geen lacherige sfeer omheen willen. Maar het was wel een grappig moment, omdat kinderen je zo kunnen verrassen.

Voor meer blogs die relevant zijn voor ouders over seksualiteit klik hier.

Geschreven door Gerrieke.  

Gerrieke is 8 jaar getrouwd met Johannes,  heeft 3 kinderen (waarvan 1 pleegdochter) en is zwanger van de vierde. Ze heeft een achtergrond als leerkracht, en is nu sekscounselor en hulpverlener. 

 Zie Seksonderwerpen.nl en Puurity.nl

Ik wil niet slapen!

Een succesverhaaltje mag ook wel eens toch? Want stiekem ben ik toch wel een beetje trots op mezelf. Ik heb net namelijk de kinderen op bed gelegd in minimaal 1 uur tijd, normaal duurt dit ongeveer een kwartier (max). Er werd met autootjes door de kamer gegooid, tegen me gegild en gelachen terwijl ik zelf nog niet eens had gegeten. En, nu komt het, ik ben niet boos geworden.

Eigenlijk had ik me vorige week al voorgenomen om niet meer boos te worden op mijn kinderen. Maar op de een of andere manier weten ze altijd op de juiste knoppen te drukken en ben ik net een bosje vlooien. Waarom lukte het nu wel?

Meer geluk dan wijsheid
Waarschijnlijk meer geluk dan wijsheid om eerlijk te zijn. We waren vandaag een dagje weg geweest, het was erg gezellig, maar de kinderen waren moe en ik ook. Na een filmpje op de bank was het tijd om naar bed toe te gaan. Tanden poetsen, plassen, verhaaltje lezen het hele riedeltje is voorbijgekomen en dan begint het.

"Ik wil niet slapen!" zegt mijn zoontje van drie en stapt lachend uit bed. "Oké', zeg ik rustig,' je mag kiezen of je gaat lekker op bed liggen en mama stopt je in of mama gaat weg, maar dan gaat de deur dicht." 

Keuzes geven aan de kinderen werkt erg goed, maar hij kiest dit moment uit om uit te proberen of hij keuze C zelf mag bedenken. "Nee!" roept hij en begint schaterend van mij weg te rennen. Dus, consequent als ik ben, loop ik weg en doe ik de deur dicht. BOEM! Daar gaat de deurstopper tegen de deur, ik hoor gerommel en vervolgens vliegt de nieuwe politieauto, met sirene aan, door de kamer.

Normaal gesproken kookt mijn bloed dan en denk ik aan mijn mooi geschilderde deur en de houten vloer. Dat kan hij toch niet maken? Dat kan ook niet, maar ik wil niet boos worden. Dus geef ik hem een andere keuze (ik weet het, toch niet zo consequent): "Goed, dit is niet gezellig en er gaan spullen kapot. Je mag nu naar bed gaan of op de trap gaan zitten om er over na te denken." 

Je snapt dat hij mij blijft tergen en zelfs lachend dingen mijn richting op gooit. Dus ik pak hem op zet hem op de trap, waar hij niet blijft zitten, daarom houd ik zijn handen vast en ga rustig naast hem zitten. Dat zal vast niet opvoedkundig verantwoord zijn, maar hij blijft tenminste zitten. Ondertussen is mijn dochter die al op bed lag, bij de deur komen staan en imiteert giechelend het gedrag van haar broertje, hij krijgt tenslotte aandacht, dus waarom zij niet. Ik zucht, dit wordt een lange avond.

Door boos te worden geef je kinderen de controle
Normaal gesproken heb ik absoluut niet te klagen over het slaapgedrag van mijn kinderen. Ze slapen snel in en slapen prima door. Maar de klok is verzet, dus het is buiten niet donker en mijn zoontje zit in zo'n fijne uitprobeer fase. Het is daarom al een aantal dagen onrustig met naar bed gaan.

➻ Nu weten mijn kinderen precies waar ik boos van word en laat dat nou hetgeen zijn wat ze gebruiken om mijn aandacht te krijgen in de avond uren. 

Als ik boos word, zijn mijn kinderen mij eigenlijk de baas. En dat moest maar eens afgelopen zijn vond ik. Vanavond is dat eindelijk gelukt. De kinderen zijn uiteindelijk gaan slapen met een glimlach  op hun gezicht en met een "Laf you daf you" mijn kant op heb ik, een uurtje later dan gepland, tevreden zitten eten.

Keep calm and learn
Het kostte me een hoop tijd en zelfbeheersing, want zeg nu zelf, als er met autootjes naar je gegooid wordt wil je het liefst een tik uitdelen (of mag ik dat niet zeggen?). Maar het was het wel waard. De politieauto is kapot en daar is mijn zoontje toch wel erg van onder de indruk. "Ik niet meer gooien, sorry mam" was zijn commentaar, nu heb ik niet de illusie dat het nooit meer gebeurd, maar hij meende het wel, dus voor nu heeft hij ervan geleerd.

En ik ook. Voor nu.