Driftbuien mogen

"We gaan vanavond uit eten, dus als je iets wilt meenemen moet je het nu alvast klaarleggen, dan kun je het straks niet vergeten." Tja, een goede voorbereiding is het halve werk. Allebei mijn kinderen hebben zin om uit eten te gaan en rennen enthousiast weg om alvast wat klaar te leggen.

Toch is er op de een of andere manier iets mis gegaan. Want als we op het punt staan te vertrekken (lees: we hadden allang in de auto moeten zitten, maar de kinderen zoeken nog naar hun schoenen en maken ruzie over de jas die ze NIET aan willen), wil mijn dochter haar stiften nog "even" pakken. Je raadt het al: ze zijn onvindbaar. En wanneer zelfs mama ze niet kan vinden en we toch richting de auto lopen ZONDER de stiften laat mijn dochter flink merken dat ze het er niet mee eens is. Dramatisch huilen, stampvoeten, gillen, want laten we wel wezen, een avond zonder stiften, dat is toch kindermishandeling! "Ik mag ook nooit iets van jullie, stommerds!"
Nadat ze is uitgeraasd probeer ik enigszins genuanceerd uit te leggen dat ze vanmiddag de tijd heeft gehad om iets klaar te leggen, maar dat we nu echt weg moeten omdat we gereserveerd hebben. Enige strenge woorden en dreigementen later zitten we uiteindelijk in de auto en heb ik eigenlijk niet meer zo'n zin in de gezellige avond en aan haar gezicht te zien, mijn dochter ook niet.

Falende ouders
Ik baalde ontzettend van dit begin van de avond. Maar eigenlijk baalde ik nog meer van de respectloze houding van mijn dochter tegenover mij en haar gebrek aan relativeringsvermogen (los gaan om een paar stiften, kom op!). Tot overmaat van ramp was er ook nog een vriend bij ons die mee ging en dus getuige was van mijn falen als ouder. Want dat is het toch? Doordat ik niet goed reageer heb ik ruimte gegeven aan de driftbui van mijn dochter. Dat is al confronterend genoeg zonder dat er iemand mee kijkt.

Eenmaal aangekomen bij het restaurant is er niets meer aan de hand, mijn dochter is weer helemaal in haar hum, want.. ze hebben frietjes! Toch ik voel me genoodzaakt om de driftbui 'goed te praten', want ze is moe, ze is net begonnen in groep 3 etc. Herken je dat? Als mijn kinderen zich niet gedragen zoals ik denk dat ze zich zouden moeten gedragen wil ik dit verklaren en wegredeneren, vooral voor anderen.

Thuis mag je, jezelf helemaal laten gaan
Onze vriend denk daar anders over en veegt mijn argumenten van tafel: "Ik vond het juist mooi dat ze die driftbui kreeg." Mijn vork met bami blijft halverwege de weg naar mijn mond hangen en mijn verbaasde blik moet hem hebben aangespoord zich verder te verklaren:"Ja, het is toch fijn dat ze zich helemaal kan uiten thuis? Is dat niet wat een thuis is; jezelf helemaal laten gaan om te leren hoe je daar in de buitenwereld mee om kan gaan?"

En ineens is er ruimte in mijn hoofd. Dat is nog eens een verklaring, één waarbij een driftbui mag bestaan en niet weggeredeneerd hoeft te worden. Emoties kunnen de overhand krijgen, dat is bij ons zo, maar bij kinderen ook. Natuurlijk zijn er grenzen in wat onze kinderen tegen ons kunnen/mogen zeggen, maar zijn grenzen er niet om uitgeprobeerd te worden? Is dat niet wat een thuis is? Grenzen uitproberen, fouten maken en driftbuien hebben zonder dat het consequenties heeft voor je relatie met je ouders?

Relativerend opvoeden
Gek dat zo'n klein zinnetje van iemand buiten je gezin zoveel verschil kan maken. Soms is het goed dat er juist dingen "mis" gaan wanneer er anderen bij zijn. Ze kunnen dingen in perspectief zetten.

➺ We willen het zo graag goed doen, dat we de druk voor onszelf opvoeren en dingen niet meer kunnen relativeren.Terwijl dat misschien wel een van de belangrijkste dingen is binnen het opvoeden. 

Consequent zijn betekent niet leven met een vergrootglas op en alles wat onze kinderen doen onder dit vergrootglas bekijken. Onze kinderen consequent liefhebben, ook tijdens en na een driftbui, dat doet er toe.

"Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot."

Daar lopen we dan, naast elkaar, ik voel haar handje in de mijne glijden terwijl we de school inlopen. Ik knijp er even in en 2 lachende oogjes kijken omhoog. 

Ik slik de brok in mijn keel weg, want emotioneel worden is nu niet gepast, het is tenslotte de laatste dag van school en de vossenjacht gaat zo van start. Waarom vliegt het me nu ineens naar de keel? Het idee dat mijn dochter geen kleuter meer is vind ik ineens moeilijk. Hoe kan dat?

Klaar voor een nieuwe fase
Een aantal weken geleden noemde ik al dat ik de verschillende fases van een kinderleven erg leuk vind. Het feit dat mijn dochter naar groep 3 gaat vind ik geweldig en ze is er ontzettend aan toe. Regelmatig krijg ik zelfgeschreven briefjes vol leuke schrijffouten en iedere letter op iedere verpakking moet gelezen worden. Echt klaar voor de volgende fase dus.

Ik ook, heerlijk dat ik niet meer mee naar binnen hoef de school in, dat scheelt een hoop tijd! Het emotionele moment op het schoolplein komt dan ook heel onverwachts, ik had nooit gedacht dat ik er  moeite mee zou hebben.

Voor de laatste keer kleuter
De meeste veranderingen gaan geleidelijk, onze kinderen groeien en leren iedere dag bij, maar dat gaat niet van de een op andere dag. Deze mijlpaal is dat wel, vanmiddag komt ze voor de laatste keer als kleuter naar buiten en na de vakantie start haar echte schoolcarrière. Waarschijnlijk is dat de reden waarom ik even snel langs mijn ooghoeken veeg als ik de auto in stap.

Het zet met even stil bij de opmerking die ik altijd beantwoord met: "Ja he!" of " hm, hm" of "inderdaad zeg!" terwijl ik mijn boodschappenkarretje snel voortduw, omdat ik op tijd bij school wil staan en ook nog een bak koffie wil drinken. De opmerking die ik, als ik wel tijd had,  beluisterde met draaiende ogen en een geïrriteerd gevoel - ja nou weet ik het wel-. Maar verdraaid nog en toe het is waar:

"Voor je het weet zijn ze groot! Geniet er nou maar van."

Genieten moet?
De vraag is dus: heb ik wel genoeg genoten? Want blijkbaar moet dat. En tot mijn schrik moet ik bekennen dat ik niet altijd heb genoten, dat ik haar in bepaalde opzichten groot heb gekeken. Want wat is het heerlijk dat ik geen luiertas meer mee hoeft te nemen, wat fijn dat ze zichzelf kan aankleden en haar jas zelf aan kan doen. Maar op dit moment wens ik dat ze weer even klein is, dat we de tijd terug kunnen draaien en dat ik minder mopperde op de het feit dat ze zichzelf onder smeerde met eten, maar juist de tijd had genomen om te kijken en genieten.

Gelukkig kan ik mezelf weer redelijk  bij elkaar vegen en weet ik dat de volgende fase weer net zo leuk en uitdagend wordt als deze, alleen anders.

Het grote genieten bestaat niet
"Het grote genieten" bestaat denk ik niet, er zijn altijd dingen die ons uitdagen in ons bestaan. Dus laten we dit onszelf niet opleggen en zo nog een last creeeren. Maar op dit moment zet ik mezelf even stil en besluit ik dat ik de komende weken even los van de sleur wil zijn en zoveel mogelijk tijd met de kinderen door wil brengen zonder daar een verwachting aan te koppelen. Dit moment van bezinning wil ik vooral gebruiken om stil te staan en dankbaar te zijn met mijn gezin en het feit dat de volgende fase ons gegeven is. Dat is niet altijd vanzelfsprekend.

 

Sssst... niet huilen

Ik hoor het mezelf zeggen: "Sssst niet huilen lieverd. Niet zo hard." Mijn dochter is gevallen in de speeltuin en heeft naar eigen zeggen verschrikkelijke pijn. Ze gilt zo luid dat men minimaal moet denken dat ze iets heeft gebroken. Ik weet dat het niet zo is, zo huilt ze nu eenmaal als er iets aan de hand is.

Maar terwijl ik haar troost vraag ik me af: Waarom mag ze eigenlijk niet huilen?

Huilen is het meest irritante geluid wat er is
Naar het schijnt is het huilen van baby's en/of kinderen een van het meest irritante geluiden die er zijn. Het staat zelfs boven "de nagels over het schoolbord". Say what?! Waarschijnlijk heeft dit te maken met het gevoel van actie dat dit bij ons naar boven brengt. Als een baby huilt moet hij verzorgd worden, hij heeft iets nodig. Huilen betekent dat er iets van ons verwacht wordt, wij moeten ervoor zorgen dat het stopt. En als wij ons eraan irriteren, zullen anderen zich er zeker aan irriteren dus: "Shhhhh, niet huilen!"

Toch is huilen een belangrijke emotie. Het is voor baby's de eerste, en op dat moment nog de enige, mogelijkheid om ons te vertellen dat er iets aan de hand is. Ik denk dat we naar mate onze kinderen ouder worden te snel de emotie willen sussen, waarschijnlijk lucht het huilen juist erg op! Maar wij als nuchtere hollanders doen niet aan teveel emotie.

Een "stop-het-huilen-knopje"
Dus, praktisch ingesteld als ik ben, probeerde ik eens wat anders. We zitten in de tuin, ik hoor de step van mijn dochter de grond raken en jawel hoor, hard huilend komt ze aanrennen (zucht). Dit keer is het haar teen. Warempel, daar komt toch echt een flinke druppel bloed uit de wond. "Ach liefje, dat is vervelend. Huil maar even, dat helpt. Kom op, ietsje harder." Ik geef haar een stevige knuffel, maar ze is inmiddels alweer gestopt met huilen. Veel sneller dan als ik haar juist vraag niet te huilen. Ik ben serieus verbaasd, is dat dan het magische "stop het huilen knopje"? Zeggen dat ze juist wel mag huilen? Na een hello-kitty pleister is het verdriet helemaal vergeten en kan ik weer verder lurken aan mijn inmiddels koud geworden koffie.

Eigenlijk is de reactie heel logisch. Want in plaats van haar gevoel van pijn en onveiligheid af te zwakken, bevestig ik dat ze zich zo mag voelen. Daardoor weet ze dat ik haar begrijp en kan ik haar echt troosten. Ze mag op dat moment zijn wie ze is, met haar emoties. 

Evalueren van onze reactie
Waarschijnlijk is het goed om onze (soms aangeleerde) reacties op onze kinderen eens nader te bekijken. Vaak reageren we zelf terug vanuit emotie of (meestal ingebeelde) druk van buitenaf zonder dat we kijken of ons kind daarbij wordt voorzien in zijn of haar emotionele behoefte. Natuurlijk is dit niet altijd mogelijk, maar als het de basis is, denk ik dat we al een stuk verder zijn!

Starende mensen en eerlijke kinderen

Mijn zoon Jesse laat zich niet meer zomaar weg zetten in een buggy, en heeft ontdekt dat zijn beentjes hem op veel leukere plaatsen kunnen brengen, dan waar ik met hem heen wil. Hij wil de vrijheid tegemoet. En wel nu. 

Wanneer we dan ook bij een speeltuintje komen, klik ik hem maar uit zijn gordeltje, en weg is meneer. Zo vlug als zijn kleine elastieken beentjes hem kunnen dragen, wankelt hij als een dronkenman richting schommel; het mooiste wat er bestaat. Vlak voordat hij er is, klapt hij al in zijn handjes en roept keihard “Jaaaaa!!!” terwijl hij even zijn momentje neemt, door gelukzalig omhoog te kijken met zijn oogjes samengeknepen en een brede grijns. Helaas zag hij hierdoor het richeltje niet, waarop hij binnen een milliseconde, in-verdrietig zit te huilen op de grond. Hij viel. Zijn hemels-blauwe oogjes worden nog prachtiger met al die tranen, en hij kijkt me hulpeloos aan met zijn armpjes in de lucht. Ik til hem op, en troost hem zoals ik gewend ben; als een baby. Wiegend, met zijn hoofdje rustend op mijn rechterarm en zijn kontje in mijn linkerarm, beentjes opgetrokken omhoog in de foetus houding. Hij kalmeert zichtbaar. Het past allemaal nog maar net, maar zolang het hem helpt… ach.

"Moet je dát zien!"
Een man achter mij heeft al een tijdje staan kijken, net zoals de moeder met de kinderwagen, maar opeens zie ik nu ook wat kinderen nieuwsgierig naar me staan staren. Het kwartje valt opeens. Wat voor mij zo normaal is, is in hun ogen uiteraard abnormaal. De moeder keurt het af wat ik doe, en mompelt nog net verstaanbaar tegen haar vriendin; “Tsjeee, die wil d’r kind klein houden ofzo! Moet je dát zien!” Ik negeer wat ik zojuist hoorde, ook al voel ik de sterke neiging mezelf te verantwoorden en uit te leggen hoeveel pijn haar opmerking mij zojuist deed, maar hou me in.

Jesse is inmiddels gekalmeerd en zit eindelijk op zijn felbegeerde schommel. Terwijl ik hem duw, komt er een ander jongetje bij staan. “Wat is er met heeeem?” vraagt hij op een zeurderige en verveelde toon. Het kan natuurlijk mijn interpretatie zijn, na de kwetsende opmerking van de moeder, maar ik besluit om hem zo goed mogelijk te woord te staan. Het mag niet zo zijn dat hij de dupe is van mijn pijn. IK ben namelijk degene die een gehandicapt kind heeft, dus ben ook IK degene die heeft te dealen met een wereld die dat leven niet kent, noch begrijpt. Hoe oneerlijk dat ook voelt. 

➺ En als ík het al niet kan… hoe moet ik het Jesse dan leren?

Dit is een kans
Ik zak door mijn knieën en kijk het jongetje, van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn eigen zoon, vriendelijk aan. “Wat zie je aan hem?” vraag ik. Het jongetje verteld onomwonden hoe hij vond dat Jesse niet goed kon lopen, en dat hij “gek” deed bij de schommel. Ik slik even. “Ja… “ zeg ik. Dat klopt. Het jongetje had blijkbaar al meer gezien dan de moeder, want hij noemde de manier van troosten niet eens, en hij had tot tegenstelling van de moeder, wél door dat er iets meer aan de hand was. Ik waardeer zijn eerlijkheid, en merk dat mijn stemming positief omslaat. Dit is een kans. Een kans om dit jongetje kennis te laten maken met iets wat in zijn ogen nog “gek” is, en hem te leren om er in de toekomst anders op te reageren dan zijn moeder. 

Hij is anders

Ik leg hem uit dat Jesse inderdaad anders is dan hij, maar dat Jesse speeltuinen super leuk vindt. Het jongetje knikt heftig; hij ook! En dat Jesse gek is op chipjes, en soms ruzie heeft met zijn zus… Het jongetje beaamt alles; dat had hij allemaal ook. Alleen bij Jesse lopen de lijntjes in zijn hoofdje soms net de andere kant op dan bij ons, wat maakt dat hij soms een beetje “gek” beweegt en reageert... of dingen niet goed snapt. Daar kan hij niks aan doen. Zo is hij geboren. 

Het was voldoende voor het jongetje. “Oké!!!” roept hij, en vliegt op de andere schommel af die naast Jesse hangt. Uitbundig begint hij te kletsen tegen Jesse, over de chipjes en zijn zusje… Jesse snapt er geen fluit van, maar reageert enthousiast met een blij gezicht en hees gelach. Het jongetje lacht ook, en kijkt mij aan: 

➺ “Hij praat zeker ook niet?” En dan naar Jesse: “Geeft niks hoor!”

De moeder van de opmerking heeft alles geobserveerd en is op een afstandje mee komen luisteren naar het gesprekje dat ik had met haar zoon. Wanneer ik opsta en aanstalten maak om Jesse weer mee te nemen, zegt ze verbijsterd: “Maar je ziet helemaal niks aan hem…”
De cliché opmerking die ik altijd te horen krijg, raakt me dit keer wel. Had er dan iets te zien moeten zijn, zodat ze niet over me had hoeven oordelen? Ik kijk haar recht aan, terwijl ik zie dat de emotie in mijn ogen haar niet ontgaat. En vlak voor ik me omdraai zeg ik zacht; “Nee, niet iederéén valt het op…”

Ik ben Linda Suurmond, 31 jaar, getrouwd met een hele knappe en getalenteerde politie agent; Peter. En samen hebben wij als kroon op ons huwelijk twee aller-prachtigste kinderen gekregen. Sarah (5,5) en Jesse (bijna 4). Helaas bleek er met ons tweede kindje iets aan de hand te zijn, waardoor we als gezin al een hoop hebben meegemaakt. Jesse heeft namelijk het Williams - Beuren Syndroom. Dit houdt in dat hij 26 genen mist op chromosoom 7, wat maakt dat hij nu dus verstandelijk gehandicapt is. De kans is groter dat je de loterij wint, zo weinig komt dit voor. Maar wij hebben de jackpot! We genieten enorm van hem, en ik leer dingen in de hoogste versnelling. Zowel vreugde als verdriet. Maar hoeveel het me ook    kost… dit gouden kind is onbetaalbaar! <3 

Op mijn eigen weblog schrijf ik over de weg die ik tot nu toe gegaan ben. Mocht je het leuk vinden om meer te lezen; neem eens een kijkje op www.vlinny.blogspot.com 

Nee leren zeggen tegen kinderen van een ander

Nee zeggen tegen mijn eigen kinderen kan ik best goed. Soms een beetje te goed. Maar als het gaat om vriendjes en vriendinnetjes of kinderen van een ander, heb ik daar best nog wel eens moeite mee.

Stiekem wil ik toch wel "de leuke moeder van" zijn en andere kinderen zo min mogelijk corrigeren als ze bij ons spelen. Maar, hoe geef je dan je grenzen aan? En; wat voor boodschap stuurt het naar mijn kinderen dat andere kinderen dingen mogen die zij niet mogen?

Het voelt ongastvrij
Daar staat ze weer bij de tent (jaja we waren met de tent op vakantie): het nieuwe vriendinnetje van mijn dochter. Het is best een leuk meisje, maar ze is wel erg aanwezig en een stuk ouder dan mijn dochter. Luidruchtig vertelt ze over de pony's die ze net geaaid heeft, ondertussen druk draaiend aan haar spinnner. Ze ploft neer op een stoel terwijl ik bezig het klaptafeltje te dekken. We willen gaan ontbijten en eigenlijk zijn onze maaltijden 'van ons'. Onze kids weten dat, als we eten, ook op de camping, zitten we samen aan tafel. Dus ja; stuur je zo'n meisje weg? Het voelt erg ongastvrij om dat te doen, maar eigenlijk heb ik even geen zin in een extra stem aan tafel.

Uiteindelijk besluit ze dat het allemaal erg lang duurt en slentert zelf al weg, zodat wij rustig kunnen gaan eten. Gelukkig, ik hoef zelf niet in te grijpen, en met een zucht neem ik een hap van mijn heerlijke broodje.

Ik wil heel graag mijn deur openzetten voor andere kinderen
Onze kinderen krijgen steeds meer hun eigen leven als ze ouder worden, daarbij horen ook de nodige vriendschappen. Ik wil heel graag dat mijn deur openstaat voor mijn kinderen en hun vrienden en ik vind het ook echt leuk, maar er is een limiet in wat ik aan kan. Of misschien ben ik te perfectionistisch tijdens de speelafspraakjes en moet ik sommige dingen meer loslaten. Maar betekent dat, dat ik geen grenzen mag stellen?

Over grenzen gesproken, daar komt het camping-vriendinnetje weer aangelopen. We staan net op het punt om weg te gaan naar het zwembad. Lekker met z'n viertjes; geloof het of niet, ik heb er echt zin in. Ze roept mijn dochter en vraag wat we gaan doen. "O, mag ik ook mee? Ik ga het even aan mijn moeder vragen!" Gelukkig kan ik haar opvangen voor ze dit daadwerkelijk doet, want dit gaat echt te ver. Kinderen van een ander meenemen naar het zwembad vind ik al eng, laat staan van iemand die ik niet eens ken. Ik ken de naam van het meisje niet eens, misschien kan ze wel niet zwemmen. En eerlijk is eerlijk, ik heb geen zin in een gillend kind wat mijn dochter wel eens even verteld wat ze gaan doen, maar waar ik wel de hele tijd op moet letten.

Het meisje zal me waarschijnlijk geen leuke moeder gevonden hebben, maar dat kan me niet zoveel schelen, we zien haar waarschijnlijk toch nooit meer. Toch heeft deze ervaring me wel aan het denken gezet over hoe ik omga met kinderen die hier over de vloer komen.

➺ Om mezelf, en om mijn dochter te beschermen hebben wij de regel: 1x per week mag er een vriendje bij ons spelen en 1x per week mag je bij een vriendje spelen. Anders hebben we iedere dag wel een afspraak. Dat werkt voor ons heel goed. 

Kinderen zijn flexibel
Natuurlijk komt er wel eens een buurjongen of meisje aanwaaien buiten deze afspraken om. Ik merk dat ik op hen 'oefen' met grenzen stellen. Ze komen inmiddels zo vaak over de vloer dat ik ze gewoon wegstuur als we gaan eten of als het te druk wordt. Komen ze daardoor minder vaak? Nee, maar het zorgt er wel voor dat ik me niet druk maak als ze komen, want ik weet dat ik het zelf in de hand kan houden.

Kinderen zijn flexibel en niet zo gauw van slag als wij denken. Ze vinden het niet gek als wij andere regels hebben dan dat zij thuis hebben. Ze gaan daar heel relaxed mee om. Heel af en toe kan ik mezelf in hun ritme mee laten gaan, de zin: "Dat mag van mijn mama wel!" beantwoord ik dan met: "Das mooi, dus?". De glimlach die dan meestel volgt is onbetaalbaar, en hij staat niet alleen op mijn gezicht.

Hoe anderen vinden dat ik moet opvoeden

Het is een lief gezicht: Mijn zoontje van 3 in het peuterbadje, aan het spelen met een aantal jongere kindjes. We zijn op vakantie en bij vakantie hoort een tripje naar het zwembad. Hij wilde niet in het grote zwembad, want hij vindt zichzelf klein de laatste tijd. In het peuterbad is hij de grootste en heeft hij de ruimte om het spel te bepalen, en met een grote zus die altijd alles wil bepalen begrijp ik dat best.

Dus zit ik braaf bij het peuterbadje te kijken naar de spelende kinderen. Maar dan doet hij iets waardoor ik in moet grijpen, althans de blikken van andere ouders vertellen mij dit. Tja, wat doe je dan?

Ik ben de enige NAAST het bad
Mijn zoontje speelt graag met andere kinderen, hij maakt makkelijk contact en in het zwembad is dit niet anders. Ik vind dat prima en leuk om naar te kijken, hij heeft mij niet nodig en ik zit dus naast het zwembad in een stoel. De rest van de ouders spelen met hun kinderen in het gelige chloor water (of verbeeld ik mij die kleur?).

De kinderen vinden het spel van mijn zoon wel leuk, hij trekt hun aandacht waardoor ze met hem mee gaan spelen en niet meer met hun ouders. Er gaan al flink wat blikken mijn kant op; ik ben serieus de enige naast het bad. Maar ik vind het juist een erg leuk gezicht die kinderen samen! Ik vraag me af waarom die ouders niet ook lekker langs de kant gaan zitten om te genieten. Blijkbaar hadden zij het idee om heel de dag hun kind bezig te houden. Doe ik er dan verkeerd aan om mijn zoontje zijn gang te laten gaan? Ik merk dat ik wat onzeker word en ga wat beter opletten of hij toch niets afpakt of lelijk doet.

Zal ik er wat van zeggen?
En dan.. duwt hij een kindje om; Het kleinste meisje in het zwembad, ik schat haar een jaar of 2. Het was absoluut niet uit uit baldadigheid of ruw, maar in het spel. Het meisje valt op haar billen, kijkt even verschrikt doordat er wat water in haar gezicht komt, verder is er niets aan de hand. Alle ouders kijken mij verschrikt aan; het grootste jongetje duwt het kleinste meisje om, daar zeg je toch wat van?! Nou eigenlijk wil ik er niets van zeggen, ik zie dat mijn zoontje en het meisje gewoon verder spelen. Maarja, alle ouders kijken, dus zal ik er dan toch maar wat van zeggen?!

Ik hoor mezelf zeggen: "Niet duwen he! Dat mag niet, straks doet het meisje zich pijn!" Hij kijkt me verbaasd aan, zich van geen kwaad bewust en speelt vervolgens gewoon verder.

De druk van andere ouders
Op zich is dit een klein voorval en het heeft geen invloed op de relatie tussen mij en mijn zoon. Maar het heeft me wel laten zien wat de druk van andere ouders soms met ons kan doen en hoe snel we mensen naar de mond gaan praten.

➺ We worden onzeker, want we hebben het idee dat er wat van ons verwacht wordt. 

Terwijl we daar eigenlijk niet mee bezig moeten zijn. Het zijn onze kinderen en wij bepalen de standaard. Als ouders liever alleen met hun kinderen spelen in het zwembad, kunnen ze misschien beter een zwembadje in de tuin zetten. Of wellicht kunnen ze gewoon vragen aan mij of ik met mijn zoontje ergens anders heen kan gaan, omdat hij nu eenmaal onweerstaanbaar is voor hun kinderen;).

Overigens heb ik het natuurlijk niet over asociaal gedrag, wat we uit gemakzucht tolereren. Maar we hoeven niet verkrampt te gaan opvoeden omdat we het idee hebben dat er dingen van ons verwacht worden waar we zelf niet achter staan.

Je kind loslaten begint al vroeg

Oké, ik beken: ik vind het moeilijk dat mijn kinderen andere keuzes maken dan ik zou willen. Dan heb ik het niet over bedtijd en dergelijke zaken, al zouden ze daar graag de hand in hebben. Nee, ik heb het over ontwikkelen van stijl en persoonlijkheid.

Toen ik in verwachting was van onze dochter had ik de illusie dat ik zou mogen uitzoeken wat ze zou aantrekken als ze ouder werd en dat we dezelfde dingen mooi zouden vinden. Samen haar kamer inrichten, kiezen voor een sport en/of muziekinstrument, en dat allemaal in goede harmonie. Voor mijn zoon geldt overigens hetzelfde. Juist, dat liep dus een beetje anders.

Ik had een ander plaatje in mijn hoofd
Je kent ze wel de mooie praatjes: "Ik wil dat mijn kind zichzelf kan zijn bij mij." En natuurlijk zeg ik dat zelf ook en meen ik dat ook echt. Nouja, tot op zekere hoogte. Want ik had toch echt een ander plaatje in mijn hoofd toen ik droomde over een dochtertje van 6 jaar oud. Ze zou toch zeker niet van paarden glitter tule jurkjes houden of van grote posters van ijsprinsessen boven haar bed? Ach, dan vindt ze het op z'n minst leuk om op een terrasje wat te drinken zonder dat ze daarbij een hele doos speelgoed nodig heeft. Yeah.. right..

Ergens in de afgelopen jaren heb ik dit ideaal beeld los moeten laten. Want mijn dochter is niet zoals ik, en ik zal moeten accepteren dat ze dus ook niet kiest zoals ik. Waarschijnlijk wordt dit de komende jaren nog veel zwaarder, aangezien de keuzes dan niet meer gaan om kleine dingen zoals kledingsmaak.

➺ "We sluiten nu nog compromissen; of paarden of glitters en niet allebei." 

Ze heeft me niet meer nodig
Zelfs wanneer ik mijn dochter naar school breng, begin ik steeds meer verschil te merken met een aantal jaar geleden. Toen had ze me nog overal bij nodig. Nu niet meer, zodra ze de klas binnenkomt is ze in haar wereld en daar pas ik niet in. Haar vriendinnen worden gecomplimenteerd met hun outfit (wat ik erg vermakelijk vind) de juf wordt gedag gezegd en mama... ohja mama is er ook nog! En, emotioneel als ik ben, wil ik altijd als ik afscheid van haar neem even zeggen dat ik van haar houd.

Daarvoor moet ik haar bijna in de houdgreep nemen, en haar gezicht naar me toedraaien, anders hoort ze me niet eens. Als ze me al hoort. Weer een illusie minder.

➺ Afscheid nemen van mama is dus niet altijd moeilijk en je losmaken van je ouders gaat vanzelf.

Ik geniet ervan
De andere kant is dat ik super trots ben op haar. Ik geniet ervan dat ze vriendinnen maakt en, ook al maak ik er grapjes over, vind ik het heerlijk dat ze haar eigen smaak heeft. Juist omdat ze andere keuzes maak dan ik leer ik dat ze een apart persoontje is, niet een verlengstuk van mij. Gelukkig niet! Ik zou niet weten hoe ik mezelf zou moeten opvoeden. En als ik eerlijk kijk naar onze conflict momenten draaien de meeste niet eens om opvoeden, maar om onze verschillen.

Loslaten is dus eigenlijk heel dubbel. Aan de ene kant zorgt het voor wrijving, maar aan de andere kant is het gezond en maakt het ons trots. Onze kinderen worden klaargestoomd voor de echte wereld, steeds een stukje meer. Hoe eng het soms ook is voor ons als ouders, we mogen er ook van genieten. Want het cliché is echt waar: "Iedere fase heeft zijn charme!"

Uiterlijk is niet belangrijk en littekens zijn stoer!

Ik hoor het mezelf vaak zeggen tegen mijn kinderen: "Schatje, het gaat niet om de buitenkant, het gaat om de binnenkant, om je hartje."

Maar geloof ik dat zelf eigenlijk wel? Onze maatschappij draait immers om uiterlijke waarneembaarheden. We staren als mensen er anders uit zien dan wij, maar voelen ons opgelaten als onze kinderen hetzelfde doen, omdat zij het niet zo stiekem doen als wij.

Retourtje huisartsenpost

Een paar weken geleden viel mijn zoontje met zijn lip op de rand van onze vlonder. Ik was binnen en zag buiten wat tumult ontstaan. Mijn dochter was in paniek en mijn zoontje was hard aan het huilen met zijn handen tegen zijn mond gedrukt. Ik loop rustig naar buiten om de "schade" te bekijken, hij heeft immers wel vaker een bult. Maar als ik dichterbij kom zie ik een hoop bloed en als ik zijn handen weghaal een gapend gat van 3 cm lang. "Oh, nee!" roep ik, en ren met hem naar binnen waar mijn schoonzusje al klaar staat met een natte doek om tegen de wond te drukken (wat een geluk dat zij er net was).

De huisartsen post wordt gebeld en ik stap met mijn inmiddels wat gekalmeerde zoontje in de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis kom ik erachter dat ik mijn portemonnee ben vergeten en dus niet kan betalen voor het parkeren. Ook dat nog... Gelukkig was er een vriendelijke voorbijganger die wat geld in het automaat wilde gooien zodat ik met een gerust hart naar binnen kon.

Mijn arme moederhart

Gelukkig hoefde de wond niet gehecht en hebben ze de huid met wat stevige pleisters tegen elkaar gezet en konden we al snel terug naar huis. Wat een avontuur weer. En dan te bedenken dat dit al het derde ritje naar de huisartsenpost was met hem in anderhalf jaar. "Tja, dat heb je met jongens" wordt er dan gezegd. "Mijn arme moederhart" denk ik er dan achteraan.

En dan begint het schuldgevoel. Want wat was het eerste dat in mijn opkwam toen ik mijn zoontje zag?

➻ Oh nee! Wat erg, als dat maar geen litteken wordt! 

Ik wil niet dat hij "voor zijn leven getekend is" door een enorme scheur onder zijn neus. Dat hij uitgelachen wordt omdat er stukje van zijn lip mist (al is het maar een heel klein stukje). Blijkbaar vind ik het uiterlijk van mijn kinderen dus toch belangrijker dan ik zeg: "Het gaat om je hartje" (yeah, right). 

Littekens zijn stoer

Glimlachend denk ik terug aan het vrouwtje dat buiten een sigaretje aan het roken was toen we de huisartsenpost uit kwamen. Ze ziet gelijk wat er aan de hand is en zegt: "Ach, ben je zo gevallen?!" Mijn zoontje knikt. "Nou dat wordt vast een mooi litteken!" En met een knipoog naar mij:"Mannen met littekens zijn extra stoer!" "En hij is al zo stoer!" antwoord ik dan lachend terug.

Ik besluit dat als mijn kinderen littekens krijgen, het dan maar stoere littekens moeten zijn. Die ze hebben opgelopen tijdens het uitbundig spelen en gelukkig zijn omdat ze nergens anders aan hoeven denken. En dan opeens vind ik de rode streep boven zijn lip niet erg meer, en maak ik me even geen zorgen over littekens. Ik geniet ervan, voor lang het duurt....

Hoe praten we zonder taboe met onze kinderen over seks?

Hoe gaan we om met seksuele opvoeding? Wat vertel je, je kind wel en wat juist niet? Lastig, want we willen onze kinderen niet opzadelen met informatie die niet relevant is voor hun leeftijd, maar we willen hen ook niet in het ongewisse laten. 

In deze blog lees je welke invloed je eigen kijk op seks heeft op je opvoeding en zetten we een aantal manieren op een rij om met je kind over dit onderwerp te praten.

Tegenstrijdig opvoeden

Hoe we met seksuele opvoeding willen omgaan, kan soms heel anders zijn dan hoe wij onze seksualiteit beleven. Bijvoorbeeld: we willen graag zonder taboe over seks kunnen praten met onze kinderen. Maar met onze partner of vrienden praten we er eigenlijk niet over, misschien doordat we  het als een ongemakkelijk onderwerp ervaren. En wanneer het wel ter sprake komt, is het in grapjes-sfeer, lacherig. Wat we dan vergeten is dat onze opvoeding tegenstrijdig is. 

➺ Kinderen onthouden onze beleving, onze uitstraling niet perse wat we zeggen.  

Dus alle moeite die we erin stoppen om de juiste woorden te kiezen, zou voor niets kunnen zijn. Onze kinderen onthouden dan de ongemakkelijke houding als het gaat over seksualiteit. Ze onthouden de spanning en het lacherige gedoe. Ze kunnen dan hun eigen conclusies gaan trekken rondom hun eigen seksualiteit, ons voorbeeld volgen en niet of minder snel in gesprek gaan. 

Simpel

Dat is dus wel iets om over na te denken. Als je eigen beleving hetzelfde is als wat je zegt, is het vrij simpel. Je hebt dan een eenduidige boodschap, wat het gesprek altijd open houdt, want je hoeft dan niet de moeite te doen om je kinderen op te voeden. Je kan ontspannen reageren met simpele antwoorden, op elke vraag. Maakt niet uit wanneer ze die stellen en hoeveel details ze willen weten. 

Hoe kunnen we zorgen voor een eenduidige boodschap? Het tegenstrijdig zijn of moeilijk kunnen praten over seks kunnen veel redenen hebben, bijvoorbeeld een pijnlijke gebeurtenis uit het verleden. Het is goed om er eens bij stil te staan waarom we zeggen wat we zeggen en of we daarnaar leven. 

➺ Dat is goed voor ons, maar ook voor onze kinderen. 

Het kan pijnlijk zijn en diep graven, maar wel de moeite waard. Als we daar zelf niet uitkomen zijn er mensen die daarbij kunnen helpen. Mijn man en ik hebben ook een praktijk (Puurity) waarin we het resultaat zien van de zoektocht naar de oorzaak. Voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen is het de moeite waard dit op zijn minst te proberen. Kijk voor meer informatie of herkenbare verhalen op puurity.nl/blog of puurity.nl/info.

Twee manieren

In het praten over seksualiteit, heb je grofweg twee manieren; mogelijkheden aangrijpen of creëren. Meestal gebruik je ze beide, afhankelijk van jullie visie. Hieronder wat voorbeelden.

Mogelijkheden aangrijpen:

- iemand is zwanger in de omgeving van de kinderen.

- iemand gaat trouwen of krijgt verkering.

- je kind geeft een opmerking over de verschillen in geslachtsdelen.

- douchen.

- reclame.

- in een zwembad zijn.

- op school wordt gepraat over verliefd en relaties onderling in een klas.

- lichamelijke ontwikkeling en groei.

Je kan deze situaties aangrijpen door zelf wat uit te leggen over seksualiteit of erover door te vragen hoe het kind dingen ziet of beleefd. Zelf doe ik dit heel veel. Elke keer zie ik dit als kans om het plaatje wat ik graag wil meegeven, nog dieper in te prenten. Ook als ze geconfronteerd worden met de negatieve weergave van seksualiteit, wil ik hen daarover de uitleg geven en vragen wat zij erbij voelen (want kinderen onderscheiden dat verschil vaak met hun gevoel).

Mogelijkheden creëren:

- boekje voorlezen over seksualiteit en erover doorpraten.

- een rustig moment plannen om te praten.

- iets gezelligs doen,  1 op 1 met je kind waarbij je als doel hebt om met je kind over dit onderwerp te praten.

- filmpje laten zien (bijvoorbeeld animaties van de conceptie en groei van een baby) en erover doorpraten.

- foto's kijken, van toen jullie in verwachting waren van hem/haar en de eerste baby foto's en daarover vertellen.

Bij het boekje van Saar en Jop is ook een site die kleurplaten biedt en inspiratie voor vragen over intimiteit en seksualiteit per leeftijdsgroep. Zie: saarenjop.nl

Doorlezen over dit onderwerp?

Hoe voed je je dochter op als een prinses? http://www.seksonderwerpen.nl/hoe-maak-ik-mijn-dochter-een-vrouw/

En je zoon als een prins die niet onzeker is over zijn man zijn? http://www.seksonderwerpen.nl/hoe-maak-ik-mijn-zoon-een-echte-man/

Geschreven door Gerrieke.  

Gerrieke is 8 jaar getrouwd met Johannes, heeft 3 kinderen (waarvan 1 pleegdochter) en is zwanger van de vierde. Ze heeft een achtergrond als leerkracht, en is nu sekscounselor en hulpverlener. 

 Zie Seksonderwerpen.nl en Puurity.nl

Hoe we kunnen weten of ons kind lekker in zijn vel zit

We willen graag dat onze kinderen lekker in hun vel zitten en zich goed voelen. Daar doen we ons best voor.

Maar hoe weten we of onze acties slagen? Kinderen zul je niet vaak horen zeggen: "Mam, ik zit zo lekker in mijn vel! Mijn ontwikkeling gaat top!" Er is helaas geen gebruiksaanwijzing voor als ze zich niet lekker voelen met daarin zowel de oorzaak als de oplossing. Dat zou ons leven toch een stuk makkelijker maken!

Overal een strijd van maken

Ik ben gezegend met 2 kinderen die ieder een eigen willetje hebben. Heel fijn, vooral als we 's ochtends weg moeten en ze allebei hun zomerjas en teenslippers aan willen terwijl het buiten nog vriest. Echt, ik ben blij dat mijn kinderen goed kunnen kiezen en leergierig zijn, maar af en toe is het best vermoeiend om iedere keer als je naar buiten wilt, 10 minuten strijd in te plannen omdat je anders te laat bent.

Mijn zoontje van 3 is daar vooral goed in de laatste tijd; overal een strijd van maken. 

Als ik hem probeer af te leiden met iets anders, dan maakt hij daar doodleuk een strijd van.

Patronen herkennen

In eerste instantie dacht ik dat hij zijn eigen wil ging ontdekken, want zo dreinerig is hij nooit geweest. Maar de afgelopen tijd is zijn gedrag verergerd; slaan, weglopen als hij voor straf op de trap zat, overal nee op zeggen, niet naar bed willen. Een hoop opvoedkundige tips werkten niet: time-outs, laten kiezen en uiteindelijk ordinair boos worden. 

Tot ik een patroon ontdekte van kleine dingen, die ik nooit aan zijn vervelende gedrag koppelde: 

• Hij bouwt muurtjes van kussens als hij TV gaat kijken;
• Als hij bij mij in bed kruipt neemt hij zijn dekbed en kussen mee, legt ze tegen mij aan en en wurmt zichzelf ertussen; 
• Constant wil hij op schoot en; 
• Constant wil hij aandacht, wat bij mij nogal wat irritatie oproept.

Kortom hij zoekt begrenzing, geborgenheid. Blijkbaar begreep ik hem niet goed genoeg en zocht hij andere manieren om dit gevoel voor zichzelf te creëren.

Kinderen zijn niet vervelend om ons te narren

Ik realiseerde me te weinig dat hij niet vervelend is om mij te narren, maar omdat hij op een bepaalde manier niet lekker in zijn vel zit. Ik vatte zijn negatieve gedrag op als 'ongehoorzaam' en wilde hem wel eens even leren dat niet kan. Maar dat had hij helemaal niet nodig! 

➺ Hij had mijn aandacht nodig.

Als hij even alleen speelde, nam ik tijd om even snel wat te doen en keek niet echt naar wat hij aan het doen was. Was hij klaar met spelen, dan wilde hij gelijk aandacht, maar ik wilde natuurlijk nog even afmaken waar ik mee bezig was. En dan was de dreinerige toon alweer gezet.

➺ Eigenlijk leefde ik naast hem, niet met hem.

Fases
Natuurlijk zijn er fases waarin kinderen zich ontwikkelen, dat is de reden waarom we elke keer weer een nieuwe draai moeten vinden met onze kinderen. Mijn zoontje kon heel goed zelf spelen, uren! Maar nu heeft hij mij blijkbaar af en toe even nodig om het contact goed te houden, daar moet ik van te voren rekening mee houden.

We kunnen het gedrag van onze kinderen vaak verkeerd interpreteren als we alleen het negatieve gedrag bekijken. We moeten denk ik proberen te kijken naar het hele plaatje en daarin het patroon proberen te zien.

Wat een heerlijke uitdaging weer ;). Deel gerust jou ervaringen hieronder! Het is altijd fijn om te merken dat we niet alleen staan.

Waarom Youtube gevaarlijk kan zijn voor kinderen

Onze kinderen groeien op met tablets en telefoons en daardoor met youtube en andere videokanalen. Hoe graag we ook zouden willen, we hebben niet altijd grip op wat ze daarop zien.

Zijn we ons bewust van de gevaren die het kijken zonder toezicht met zich meebrengt? Ik was dat niet, tot ik van de week op onderzoek uit ging en ik schrok van wat ik tegenkwam.

Youtube is hartstikke handig
Zoals de meeste ouders wel eens zullen doen laat ik mijn kinderen af en toe op mijn telefoon op youtube kijken. Vooral op momenten dat ik hen zelf even niet kan vermaken, bijvoorbeeld in de winkel als ik even iets wil passen of als ik sta te kletsen met een vriendin. Dat zijn dus juist de momenten waarop ik geen toezicht heb op wat ze kijken.

Ook de iPad ligt redelijk voor het grijpen, mijn kinderen konden eerder de youtube app vinden dan dat ze konden lopen. Er staan leerzame filmpjes op youtube, maar ook filmpjes van brandweerman Sam, de held van mijn zoontje. Hartstikke handig om ze even zoet mee te houden dus.

Het gevaar van doorklikken.
Helaas blijft het niet bij zoet houden. Er staan een hoop gewelddadige video's, video's met veel bloot en/of vulgaire taal op youtube, met andere woorden, video's waarvan ik niet wil dat mijn kinderen ze zien. Ik zet daarom regelmatig zelf een video op, bijvoorbeeld Peppa big. Dan hoeven ze zelf niet te zoeken en heb ik er controle over.
Dacht ik... Maar mijn kinderen klikken als het filmpje is afgelopen zelf door naar het volgende filmpje in de lijst. Kan dat kwaad? Ik ben normaal niet heel sterk uitgesproken maar nu wel; JA dat kan zeker kwaad!

Om maar even in het voorbeeld te blijven heb ik een video van Peppa big opgezocht en ben ik door gaan klikken op video's die door youtube worden voorgesteld om te kijken.

➺Ik was geschokt! 

Na 3(!) keer klikken kwam ik bij een video waar Minnie Mouse al zwetend en puffend baby's krijgt. Wanneer ik verder klik gaat Minnie Mouse op date met Mickey, waarbij ze teveel eet, uit haar jurk klapt en Mickey verlekkerd naar haar lingerie kijkt. Met open mond kijk ik naar Elsa en Anna die hatelijke grappen uit halen met elkaar, al klinkt er wel een lieflijk kinderliedje op de achtergrond, dat dan weer wel.

Topje van de ijsberg
Ik ben gestopt met kijken, want eerlijk gezegd werd ik er moedeloos van. Daar komt bij dat ik denk dat wat ik zag nog maar het topje van de ijsberg is. Er schijnen filmpjes in omloop te zijn van Disney figuren die zichzelf snijden en kinderen aanmoedigen dit ook te doen. Vrolijke kleuren en muziekjes worden gebruikt om kinderen te boeien.

➺ Te bizar voor woorden, maar helaas realiteit.

De oplossing?
Die is er niet denk ik zo een, twee, drie. Je hebt geloof ik ook kindertube en kinder netflix, maar daar heb ik zelf niet zoveel ervaring mee. Voor mijn kinderen heb ik een oude iPad waarmee ze niet op internet kunnen. Er staan video's op die ik er zelf op heb gezet, zo kunnen ze toch af en toe filmkijken en een spelletje doen, zonder dat ze er kwaad mee kunnen. Eens in de zoveel tijd download ik weer een nieuwe serie van brandweerman Sam.
Het belangrijkste is dat we ons bewust zijn van het probleem. Zo kunnen we de dialoog aan gaan met onze kinderen en hen begeleiden. Ze blijven tenslotte niet tevreden met oude video's op de iPad die ze inmiddels al een keer of 10 gekeken hebben.

In de toekomst zal ik een manier moeten vinden waarop mijn kinderen zelf leren omgaan met "de grote wijde wereld van het internet". En eerlijk is eerlijk, ik houd mijn hart vast.

Foto's van je kinderen op social media

Iedereen wordt geconfronteerd met social media, of je het nu wilt of niet. En we gaan er allemaal anders mee om. Er zijn mensen die alles (maar dan ook alles) delen via Instagram, maar er zijn ook mensen die alleen meekijken via Facebook.

Hoe gaan we er nu mee om als het gaat om onze kinderen? Ik bedoel, zij hebben er niet om gevraagd om met hun gezicht op het web te verschijnen. Maar ze zijn nog te jong om te beslissen welke foto we wel en welke foto we niet kunnen delen.

Trots
We zijn trots op onze kinderen, dat willen we delen met de wereld. Er zijn daarom ouders die alle foto's van hun kind delen. De zogenaamde hashtag #babyspam is veelvuldig gebruikt op twitter. Foto's van kinderen met puppy ogen en konijnenoren zijn aan de orde van de dag. Hebben we daar wat aan? Niet echt, maar het is wel leuk.

Leuke momenten in de speeltuin, gekke filmpjes van kraaiende baby's, onze volgers vinden het over het algemeen leuk ze te bekijken. Als ik naar mezelf kijk bestaat het grootste deel van mijn volgers uit mensen die ik niet meer of niet vaak meer fysiek ontmoet. Oude vrienden, verre familie, vrienden van mijn ouders.

➺ Social media is een leuke manier om elkaar een klein beetje op de hoogte te houden. 

Wellicht een idee voor Facebook om naast de "vind ik leuk-knop" nog een "o, wat worden ze al groot- knop" te maken, want dat is toch wel een meeste gehoorde commentaar op foto's van mijn kids.

Let op!
Aan het gebruik van foto's  en filmpjes van onze kinderen zit echter ook een keerzijde, dat moeten we ons realiseren. Onze kinderen kunnen het later erg vervelend vinden dat er foto's van hen op het web circuleren. Je haalt ze tenslotte niet zomaar meer weg.
Er kunnen kinderen op de foto staan waarvan de ouders geen toestemming hebben gegeven om foto's te delen. Dit kan erg nare situaties geven.

Foto's en video's kunnen op veel manieren gebruikt worden, daar hebben we zelf geen grip meer op als een foto eenmaal op internet staat.  Ik plaats daarom nooit bad en/of bikini foto's (van mezelf ook niet trouwens, maar dat heeft een andere reden ;)).
Daarnaast kunnen foto's informatie bevatten waarvan we liever niet hebben dat onbekenden dat weten. Denk aan naar welke sportclubs ze gaan, wanneer we onze kinderen wel of niet van school halen, welke waardevolle spullen we in huis hebben etc.

Helemaal geen foto's meer?
Er zijn ouders die ervoor kiezen om helemaal geen foto's en/of filmpjes van hun kinderen te delen via social media. Dat kan natuurlijk!

Persoonlijk kies ik voor de methode:

➺"Met mate en weloverwogen"

Ik vind het leuk af en toe wat te delen, social media is toch gewoon een deel van ons leven geworden. Daarin wil ik ook een voorbeeld zijn voor mijn kinderen: Plaats niet alles en denk goed na voordat je iets plaatst. Bekijk de foto nog een aantal keer en als je maar denkt dat de foto misschien een vervelende situatie kan opleveren, plaats hem dan gewoon niet.

Kinderen praten over seks

Of wij als ouders er nou wel of niet over praten met onze kinderen, kinderen doen het onderling sowieso ... daarom is het interessant om na te denken over welke rol wij willen hebben daarin als ouders. Wanneer bespreek je het, hoe begin je, tot hoever deel je details?

Dit is van wezenlijk belang, want ook met 'niet-bespreken' zet je als ouders de toon. Ouders blijken altijd nog de grootste invloed te hebben op seksuele normen en waarden (en dus ook gedrag). Daarnaast blijken de eerste indrukken, gesprekken en belevingen rondom seksualiteit heel vormend te zijn. En de reactie van ouders op de 1e menstruatie en en 1e natte droom zijn ook essentieel.

➺ gespreksidee partner: hoe willen wij reageren op dat moment? (Leuk om je te verdiepen in de vormen, culturen hierin)

Bepaal zelf de sfeer 
Seksualiteit is een gespreksonderwerp waarvan wij als ouders de kleur en sfeer bepalen. Als wij het niet doen, doen anderen het. Dat kan dan de andere kleuter op school zijn die stiekem zijn geslachtsdeel laat zien in de wc of een kind op de kinderopvang die allerlei seksuele termen gebruikt.

➺ gespreksidee partner: welke termen willen we gebruiken als gezin voor de geslachtsdelen, seks hebben, knuffelen etc.?

Mijn man en ik hadden de overtuiging; we willen al regelmatig seksualiteit besproken hebben, voor ze naar school gaan. Zodat wij een sfeer neer kunnen zetten van 'seksualiteit is een mooi onderdeel in je leven, waar je ook over praat als gezin maar wat wel privé is.'

➺ gespreksidee partner: wat voor kleur en sfeer willen wij eraan geven?

Kinderen verrassen
Wat wij hebben aangehouden tot nu toe (dochter van 7, zoon van 5, pleegdochter van 18) is bewust beginnen het te bespreken met een boekje voorlezen rond 3 jaar. Er zijn veel diverse boekjes voor kleine kinderen, bijvoorbeeld:

• mama + papa = ikke
• saar en jop
• we krijgen een baby

Vervolgens kun je wachten op hun reactie, vragen en opmerkingen om dan aangepast verdere uitleg en details te geven. En dat doen ze altijd erg onverwachts; zo vroeg een van hen terwijl we over voetbal praatten in de auto: "Hebben jullie nu ook nog seks? Wanneer was het laatst?" Dus wij keken elkaar met een knipoog aan en gaven eenvoudig antwoord. We hielden ons lachen in, omdat we er geen lacherige sfeer omheen willen. Maar het was wel een grappig moment, omdat kinderen je zo kunnen verrassen.

Voor meer blogs die relevant zijn voor ouders over seksualiteit klik hier.

Geschreven door Gerrieke.  

Gerrieke is 8 jaar getrouwd met Johannes,  heeft 3 kinderen (waarvan 1 pleegdochter) en is zwanger van de vierde. Ze heeft een achtergrond als leerkracht, en is nu sekscounselor en hulpverlener. 

 Zie Seksonderwerpen.nl en Puurity.nl

Ik wil niet slapen!

Een succesverhaaltje mag ook wel eens toch? Want stiekem ben ik toch wel een beetje trots op mezelf. Ik heb net namelijk de kinderen op bed gelegd in minimaal 1 uur tijd, normaal duurt dit ongeveer een kwartier (max). Er werd met autootjes door de kamer gegooid, tegen me gegild en gelachen terwijl ik zelf nog niet eens had gegeten. En, nu komt het, ik ben niet boos geworden.

Eigenlijk had ik me vorige week al voorgenomen om niet meer boos te worden op mijn kinderen. Maar op de een of andere manier weten ze altijd op de juiste knoppen te drukken en ben ik net een bosje vlooien. Waarom lukte het nu wel?

Meer geluk dan wijsheid
Waarschijnlijk meer geluk dan wijsheid om eerlijk te zijn. We waren vandaag een dagje weg geweest, het was erg gezellig, maar de kinderen waren moe en ik ook. Na een filmpje op de bank was het tijd om naar bed toe te gaan. Tanden poetsen, plassen, verhaaltje lezen het hele riedeltje is voorbijgekomen en dan begint het.

"Ik wil niet slapen!" zegt mijn zoontje van drie en stapt lachend uit bed. "Oké', zeg ik rustig,' je mag kiezen of je gaat lekker op bed liggen en mama stopt je in of mama gaat weg, maar dan gaat de deur dicht." 

Keuzes geven aan de kinderen werkt erg goed, maar hij kiest dit moment uit om uit te proberen of hij keuze C zelf mag bedenken. "Nee!" roept hij en begint schaterend van mij weg te rennen. Dus, consequent als ik ben, loop ik weg en doe ik de deur dicht. BOEM! Daar gaat de deurstopper tegen de deur, ik hoor gerommel en vervolgens vliegt de nieuwe politieauto, met sirene aan, door de kamer.

Normaal gesproken kookt mijn bloed dan en denk ik aan mijn mooi geschilderde deur en de houten vloer. Dat kan hij toch niet maken? Dat kan ook niet, maar ik wil niet boos worden. Dus geef ik hem een andere keuze (ik weet het, toch niet zo consequent): "Goed, dit is niet gezellig en er gaan spullen kapot. Je mag nu naar bed gaan of op de trap gaan zitten om er over na te denken." 

Je snapt dat hij mij blijft tergen en zelfs lachend dingen mijn richting op gooit. Dus ik pak hem op zet hem op de trap, waar hij niet blijft zitten, daarom houd ik zijn handen vast en ga rustig naast hem zitten. Dat zal vast niet opvoedkundig verantwoord zijn, maar hij blijft tenminste zitten. Ondertussen is mijn dochter die al op bed lag, bij de deur komen staan en imiteert giechelend het gedrag van haar broertje, hij krijgt tenslotte aandacht, dus waarom zij niet. Ik zucht, dit wordt een lange avond.

Door boos te worden geef je kinderen de controle
Normaal gesproken heb ik absoluut niet te klagen over het slaapgedrag van mijn kinderen. Ze slapen snel in en slapen prima door. Maar de klok is verzet, dus het is buiten niet donker en mijn zoontje zit in zo'n fijne uitprobeer fase. Het is daarom al een aantal dagen onrustig met naar bed gaan.

➻ Nu weten mijn kinderen precies waar ik boos van word en laat dat nou hetgeen zijn wat ze gebruiken om mijn aandacht te krijgen in de avond uren. 

Als ik boos word, zijn mijn kinderen mij eigenlijk de baas. En dat moest maar eens afgelopen zijn vond ik. Vanavond is dat eindelijk gelukt. De kinderen zijn uiteindelijk gaan slapen met een glimlach  op hun gezicht en met een "Laf you daf you" mijn kant op heb ik, een uurtje later dan gepland, tevreden zitten eten.

Keep calm and learn
Het kostte me een hoop tijd en zelfbeheersing, want zeg nu zelf, als er met autootjes naar je gegooid wordt wil je het liefst een tik uitdelen (of mag ik dat niet zeggen?). Maar het was het wel waard. De politieauto is kapot en daar is mijn zoontje toch wel erg van onder de indruk. "Ik niet meer gooien, sorry mam" was zijn commentaar, nu heb ik niet de illusie dat het nooit meer gebeurd, maar hij meende het wel, dus voor nu heeft hij ervan geleerd.

En ik ook. Voor nu.

5 Tips om een relaxte ouder te worden

Deze blog schrijf ik eigenlijk in navolging op mijn blog van vorige week. Ik blijf erbij dat onze maatschappij teveel gericht is op prestatie en te weinig op zijn wie je bent. Voor mijn kinderen wil ik dit doorbreken. Maar hoe doe ik dat?
Vorige week noemde ik dat positief denken over jezelf (lees deze blog hier) een goed voorbeeld geeft aan je kinderen. Deze week wil ik verder gaan: goed zorgen voor jezelf is een nog beter voorbeeld voor je kinderen.

Waarom?
We zijn het waard om ook aan onszelf te denken. We zijn naast vader/moeder ook een persoon met gevoelens en behoeftes. We worden leuker voor onszelf en voor onze medemens(en) als we goed voor onszelf zorgen. Daarnaast leren onze kinderen door wat wij doen. Als zij zien hoe wij voor onszelf zorgen, zullen zij daar ook wat van oppikken.

Hoe?
Dat kan op veel manieren. Iedereen is anders en heeft andere behoeftes en interesses. Maar hier heb ik een paar tips die mij op weg geholpen hebben:

Plan vrije tijd -  Plan eens in de zoveel tijd een vrije avond of dag in zonder de kinderen. Zo weet je zeker dat je niet halverwege je gesprek, boek of serie wordt gestoord door je kinderen die hebben gedroomd, nog een kusje willen etc. Regel oppas, ga iets doen met je partner/ vrienden of rijdt alleen naar het strand als je partner thuis is 

Neem iedere dag een time-out - Wanneer het even rustig is in huis en je hebt even tijd, gebruik die tijd dan niet gelijk voor het huishouden. Ga eerst even een half uurtje zitten met een boek of doe iets anders wat je leuk vindt. Zet desnoods de kookwekker zodat je na dat half uurtje aan de slag gaat. Het huishouden wacht wel, er is altijd wel iets te doen.

Beweeg - Dat helpt mij om mijn hoofd leeg te maken. Hardlopen, fietsen, wandelen met de hond, ga het bos in, verzin iets leuks. Even alleen op jezelf en je lijf gericht.

Geniet - Probeer te genieten van kleine dingen en neem daar tijd voor. We hebben de neiging om vooruit te kijken naar grote dingen, vakanties, evenementen etc. Dat zijn de tijden dat we MOETEN genieten. Maar eigenlijk zit genieten in de kleine dingen. De eerste stapjes van je dreumes, je kids die hand in hand lopen of springen op de trampoline. Neem de tijd om daarnaar te kijken en te beseffen hoe rijk je bent met jouw kinderen.

Leg de lat niet te hoog - Misschien schop ik mensen nu tegen het zere been. We willen graag hogerop en presteren. Op zich is dit niet verkeerd, maar als je kleine kinderen hebt is het belangrijk om jezelf niet uit te putten. Als je merkt dat je geen tijd meer hebt voor jezelf, dan moet je misschien overwegen dingen te laten vallen en vaker " nee"  te zeggen. Ik zeg uit ervaring, dat is heel moeilijk, maar het is het zeker waard! Want wat is er nu belangrijker dan je kinderen.

Makkelijker gezegd dan gedaan

Eigenlijk draait het dus om 1 ding: tijd vrij maken. Daar hebben we vaak moeite mee en daarom zijn we vaak aan het haasten. Maar van haasten worden we niet gelukkiger en onze kinderen ook niet. Laten we ervoor kiezen om relaxter te worden. Makkelijker gezegd dan gedaan? Dat is waar, maar we kunnen het proberen toch?

Er zijn waarschijnlijk nog veel meer dingen die je kunnen helpen om relaxter te worden. Maar met deze 5 heb je vast een beginnetje. Heb je zelf ook tips? Deel ze gerust met ons hieronder!

Waarom je positief moet denken over jezelf

We zijn vaak ontzettend onzeker over onszelf en onze opvoeding. Dat bewijst het aantal boeken, blogs, tv-programma's etc. dat beschikbaar is over het onderwerp wel. We willen het zo graag goed doen en dat is niet zo gek. We kunnen opvoeden niet 'over' doen als het verkeerd gaat en het gevoel van verantwoordelijkheid is hoog. Eigenlijk is ouderschap de belangrijkste "rol" van ons leven. Ik heb nog nooit gehoord dat iemand aan het einde van zijn leven zei:"Had ik maar minder tijd met mijn kinderen doorgebracht, zodat ik op de werkvloer beter zou hebben gepresteerd."

Er komt daardoor een grote druk op ons als ouder. Maar eigenlijk is dit helemaal niet gezond! Niet voor ons en al helemaal niet voor onze kinderen. Moeten we het opvoeden dan misschien minder serieus nemen?

Ik vind mezelf geen goede moeder
Ik wil graag mijn kinderen goed opvoeden, daardoor lees ik veel en klik veel links op Facebook over het onderwerp open. Dit confronteert mij elke keer weer met de dingen die ik niet goed doe. Zelfs als ik mijn eigen blogs terug lees denk ik wel eens, goh dat gaat nu toch een stuk minder goed. Ik vind mezelf daardoor meestal geen goede moeder. En tja, nu we het toch hebben over onzekerheden:

➺ Aan de helft van keuzes die ik maak voor mijn kinderen, en dat zijn er nogal wat, twijfel ik regelmatig. 

Was het niet te vroeg om mijn dochter op zwemles te doen? Is mijn zoontje toch wel toe aan de peuterspeelzaal? Kijken ze niet teveel tv?

Je mag trots zijn op jezelf
Maar, kinderen leren niet alleen door wat we zeggen, kinderen leren vooral door wat wij doen. Wij zijn hun voorbeeld. We kunnen tegen hen zeggen: "Je bent mooi, je doet het goed. Je mag trots op jezelf zijn." Maar als wij dat niet over onszelf geloven, hoe kunnen kinderen dat dan gaan geloven over zichzelf. Als wij overal onzeker over zijn, dan is er een grote kans dan onze kinderen dat ook worden.

➺ Als er iets is wat ik wil, is dat mijn kinderen zeker zijn van zichzelf. 

Tijd om dingen anders te doen! Anders denken. Er zijn ook echt dingen die ik wel goed doe. En het feit dat ik bezig ben met het onderwerp zegt al dat ik het serieus neem en dat ik mijn kinderen belangrijk genoeg vind om me erin te verdiepen.
We doen het allemaal wel mooi! We mogen trots zijn op de dingen die lukken en op de manier waarop we met bepaalde dingen omgaan. Natuurlijk mogen we ons ontwikkelen en proberen beter te doen, maar zonder daarbij te denken dat we nu doen verkeerd is.

Ontwikkelen om beter te worden, niet om minder slecht te worden, want je doet het niet slecht.

Lees ook: Ieder kind zou moeten horen dat er iemand van hem houdt

Je kind laten helpen in het huishouden

Kinderen moeten kind kunnen zijn. Dat betekent dat ze heerlijk mogelijk spelen en ontdekken. Maar voor mij betekent het ook dat we hen de ruimte moeten bieden zich te ontwikkelen. We willen hen laten opgroeien tot zelfstandige volwassenen die hun verantwoordelijkheid nemen. Maar dat leer je niet van de 1 op de andere dag.

Dus waar beginnen we?
Voor sommigen zal het misschien gek klinken, maar ik denk dat de dagelijkse gang van zaken in huis een hoop kan bijdragen. Kinderen verantwoordelijkheid geven voor een bepaalde taak doen we, zodat ze;

1. leren hoe ze bepaalde dingen moeten doen (want ja, hoe maak je die wc eigenlijk schoon)
2. discipline krijgen in zaken die nu eenmaal moeten gebeuren
3. inzicht krijgen in wat er moet gebeuren (opmerkzaamheid en uiteindelijk behulpzaamheid)
4. het gevoel hebben ergens bij te horen, en weten dat hun bijdrage daadwerkelijk ergens toe doet.

Peuters moet je geen gras laten maaien
Uiteraard begint dat klein, peuters kunnen we niet vragen het gras te maaien. Maar het gaat vooral om het principe: we moeten beseffen dat ze deze taken niet doen om ons te verlichten (dat zal uiteindelijk hopelijk wel gebeuren), maar in eerste instantie zal het veel tijd kosten. Mijn dochter moet het bestek uit de vaatwasser opruimen. De eerste 2 keer vond ze het fantastisch dat ze mocht helpen en was ze trots dat het gelukt was. Zo, dacht ik, dat gaat makkelijk! De derde keer was het echter al wat minder leuk en de vierde keer wilde ze het echt niet meer doen.
Toen.. heb ik het zelf maar gedaan, we moesten immers naar school en ze had haar boterham nog niet op. Daar kwam mijn mooie preek over "elkaar helpen maakt mama blij"  en " samen doen we het werk in huis". Maar ze verblikte of verbloosde niet. Het ging dus niet zo makkelijk als ik dacht.

Als we onze kinderen taken laten doen, moeten we er van te voren bij stil staan dat deze taken meer tijd gaan kosten dan als we het zelf zouden doen. Daarom doen we dat ook zo vaak! Dus deze les was voor mij.

➺ "Geen taken geven als je geen tijd hebt."

Inmiddels doet ze het gelukkig zonder al te veel gemopper. Ik laat haar nu kiezen: de bestekmand opruimen of de rest uit de vaatwasser halen. Momenteel kiest ze eieren voor haar geld, de bestekmand, heeft ze gemerkt, is sneller opgeruimd!

Belonen en waarderen
Als de kamer van mijn dochter netjes is en ze haar bed heeft opgemaakt, mag ze 's avonds tv kijken. Maar je kunt ook op andere manieren belonen. Natuurlijk mogen complimentjes over wat onze kinderen hebben gedaan niet ontbreken.

➺ "Laten we vooral laten merken dat we waarderen dat ze   meehelpen." 

Laatst sprak ik een moeder die het op een leuke manier deed: zaterdagochtend is klusjesochtend, ze doen dan met z'n allen klusjes in huis en aan het einde krijgen de kinderen hun zakgeld. Tussendoor is er dan iets lekkers met wat te drinken. Zo creëert ze een gezellige gezinsochtend. Ik heb dit nu ook 2 weken zo geprobeerd en ik moet zeggen, het beviel me prima! De kinderen vonden het allebei erg leuk en ze vroegen zelfs om meer klusjes.
En nu is het aan mij om dit zo vol te houden, zou het lukken?

Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met deze 2 tijdrovers: kinderen en huishouden. Voel je vrij te reageren!

Ieder kind zou moeten horen dat er iemand van hem houdt

Tegen mijn kinderen zeg ik heel makkelijk: "Ik hou van je!" Toch reageren ze daar allebei heel anders op. Komt dat doordat mijn dochter me niet gelooft en mijn zoon wel? Of hebben ze allebei op een andere manier lief?

Ik zie de ogen van mijn dochter al naar het plafond draaien als ik zeg: "He, kom is hier, ik wil je iets vertellen." Dan zucht ze: "Toch niet weer ik hou van je he?!" Uiteindelijk moet ze wel glimlachen, maar de reactie van mijn zoontje is heel anders. "Mama houdt van je, nooit vergeten he?!" "Jawel hoor, wel vergeten! Nog een keer zeggen!" En dat spelletje kan wel een flinke tijd doorgaan. Wellicht is dit ook verschil in leeftijd, maar dan nog heeft mijn dochter dit niet gedaan toen ze deze leeftijd had.

De 5 talen van de liefde
Door het boekje "De 5 talen van de liefde voor kinderen" van Gary Chapman en Ross Champbell, zijn mijn ogen geopend. Als je het nog niet gelezen hebt: het is echt een aanrader. Het gaat ervan uit dat iedereen, dus ook je kinderen, een bepaalde liefdestaal heeft. De taal die je het best spreekt is ook de taal die je het best begrijpt als hij je "toegezonden" wordt. Die taal zorgt ervoor dat je 'liefdestank' gevuld blijft. De 5 talen zijn:

1. Positieve woorden
2. Cadeautjes
3. Dienstbaarheid
4. Tijd en aandacht
5. Lichamelijke aanraking

De positieve woorden 'ik hou van je'  zijn  uiteraard goed om te zeggen, maar als mijn dochter een andere eerste liefdestaal heeft, ervaart ze dat wellicht niet zo.

Hoe werkt dat?
Als jouw liefdestaal positieve woorden is voel je, je geliefd als er tegen je gezegd wordt dat je er mooi uitziet of dat je iets goed hebt gedaan. Extra blij zijn met complimentjes dus.

Bij de liefdestaal cadeautjes gaat het niet zozeer om de grootte van het cadeau, maar om het idee dat er iemand aan je gedacht heeft toen hij het cadeautje uitzocht. Dus een kaart met een mooie tekst of ingepakt zakje met de snoepjes die jij het lekkerst vindt is ook een cadeau.

Dienstbaarheid klinkt misschien een beetje ouderwets, maar daarbij gaat het erom dat als de anders iets voor jou doet, je weet dat hij/zij van je houdt.

Bij tijd en aandacht draait het om, nouja, tijd en aandacht. Samen tijd doorbrengen en aandacht voor elkaar hebben. Samen dingen ondernemen en er over praten.

Een hand op je schouder, af en toe een kroel, daar draait het om bij de liefdestaal lichamelijke aanraking.

Iedereen heeft alle liefdestalen op een bepaalde manier nodig, maar er is altijd 1 (of soms 2) liefdestaal het sterkst aanwezig. Dat is de "eerste" liefdestaal van die persoon.

In de praktijk
Het is belangrijk om erachter te komt wat de taal van onze kinderen is om hen echt te laten weten dat we van ze houden. Inmiddels ben ik erachter dat mijn liefdestaal positieve woorden is. Niet zo gek dus dat ik het makkelijk vind om te zeggen dat ik houd van mijn kinderen. Mijn dochter daarin tegen wil graag mijn tijd en aandacht. Daar moet ik zelf veel meer moeite voor doen. Ik moet er echt aan denken om dingen met haar te ondernemen en haar echte tijd en aandacht te geven.

Wanneer ik dat doe merk ik dat ze opbloeit en veel beter luistert. Haar 'liefdestankje' is gevuld, ze voelt zich geliefd en heeft minder de neiging om dwars te zijn. Het is echt patroon doorbrekend!


      " Ieder kind zou moeten horen 

       dat er iemand van hem houdt!"

Betekent dit dat ik nooit meer hoef te zeggen dat ik van haar houd of haar geen cadeautjes hoef te geven? Nee, alle kinderen houden van cadeautjes, alleen bij sommige kinderen heeft het meer betekenis dan bij andere. En ieder kind zou moeten horen dat er iemand van hem houdt! Liefst zo vaak mogelijk. Dan draaien ze maar even met hun ogen, er blijft vast wel iets hangen.