Ondankbare kinderen

Die momenten waarop je het gevoel krijgt dat je kind nooit tevreden is... heb je die wel eens? Frustrerend dekt de lading niet eens.

Deze momenten lijken vooral voor te komen op het moment dat ze net iets nieuws hebben gekregen of als we net leuke dingen hebben gedaan met ze. We komen uit de speeltuin en de kleine man krijgt een driftval omdat hij niet voorin mag zitten. Of ken je deze tekst: ik mag noooooit iets hebben! Terwijl ze net jarig zijn geweest en een berg kado's hebben gekregen.

Wat ben jij een ondankbaar kind!
Vorige week mocht onze zoon voor het eerst in zijn nieuwe kamer slapen. Ik had een vliegtuigje opgehangen wat nog van mij opa is geweest, zo'n geweldig ouderwets metalen ding. Meer omdat ik het leuk vond ter decoratie dan omdat mijn zoontje het leuk vindt, want hij kan er toch niet mee spelen. Totaal tegen mijn verwachting wordt mijn dochter woedend! " Waarom krijg ik nooit iets, hij krijgt altijd alles!" Helemaal overdonderd probeerde ik haar te kalmeren door te zeggen dat zij ook een mooie kamer heeft met mooie spullen. Maar dat was natuurlijk niet waar. En voor ik erover nagedacht had flapte er uit: " Wat ben jij een ondankbaar kind! Vorige week heb je zoveel kadootjes gekregen van sint en beneden liggen er nog kado's onder de kerstboom. Ben je dan nooit tevreden? Geef de kado's maar weer terug dan!" (Wellicht zei ik dit met iets krachtigere woorden en met een ietwat luide stem)

Het gaat om de aandacht
Nadat ze gekalmeerd was (en ik ook) hebben we een gesprekje gehad over ondankbaar zijn. Wat het betekent om dankbaar te zijn en hoe je dat laat zien. We hadden een heel fijn gesprek en we kwamen erachter dat ze het eigenlijk heel leuk vond voor haar broertje dat hij een nieuwe kamer kreeg. Ze wilde wel graag wat nieuws in haar kamer, maar dat hoefde niet direct. En ze was natuurlijk heel blij met haar kadootjes. Ik heb er daarna geen woord meer over gehoord.

Dat zette me aan het denken. Was het wel echt ondankbaarheid? Het ging niet om het vliegtuig, maar om de aandacht die ik had besteed aan de kamer en de aandacht die mijn zoontje kreeg. Lag het probleem dan meer bij mij dan bij haar? Helaas moest ik deze vraag positief beantwoorden. Want nadat ik mijn dochter even de aandacht had gegeven was ze juist heel trots op de kamer van haar broertje. Iedereen moet mee naar boven om naar de kamer te kijken.

Kinderen testen hun ouders
Had ik dit dan kunnen voorkomen? Waarschijnlijk wel, maar helaas kan ik mezelf niet in tweeën delen en moet ze ook leren dat ik soms dingen voor haar en soms dingen voor haar broertje doe.
Daarnaast denk ik ook dat kinderen hun ouders (onbewust) "testen"  nadat we hebben laten zien dat we van ze houden door aandacht, kado' s etc. Ze voelen zich veilig en geliefd als we aan ze gedacht hebben en hen echte aandacht hebben gegeven. Die veiligheid zorgt ervoor dat ze grenzen gaan opzoeken, ' papa en mama houden tenslotte echt van me, dus nu kan ik wel even proberen hoever ik kan gaan, kijken of ze dan nog van me houden'.

Het is gezond als kinderen grenzen opzoeken, aan ons de taak om ze op deze grenzen te wijzen. Wat dat betreft zijn deze uitvallen dus alleen maar een compliment voor ons als ouders. We hebben een veilige omgeving gecreëerd waarin onze kinderen zichzelf durven zijn. Zelfs als ze van te voren weten dat we boos zullen worden, vertrouwen ze erop dat we van hen blijven houden!

En dat is zo!

Hoe denken jullie erover? Kunnen kinderen eigenlijk wel ondankbaar zijn? Reageer hieronder :).

Mindful opvoeden

Van de week hoorde ik op de radio dat de kinderombudsvrouw "een rondgang" had gemaakt (wat dat dan ook mag betekenen), en dat daaruit gekomen is dat kinderen meer echte aandacht willen. De band met hun families mag beter.

Oké, dus kinderen geven ZELF aan dat ze een betere band willen met o.a. hun ouders! Dat is goed nieuws! Dat betekent dus dat het enige wat wij als ouders moeten doen is gelegenheid creëren waarbij we onze band kunnen verbeteren, zij willen wel!

Waneer dan?!
Maarja, hoe doe je dat? En misschien nog wel belangrijker.... wanneer doen we dat?!
Even kijken, vandaag moet ik eerst nog boodschappen doen, werken, de was doen, sporten, een afspraak met mijn vriendin inplannen, heen en weer rijden naar school, zwemles, koken, naar de kapper (we moeten er wel leuk uit blijven zien!) en misschien dat ik dan... o wacht! Ze moeten nu echt naar bed, want morgen begint de riedel opnieuw en anders hebben ze te weinig geslapen.
En zo is er weer een dag voorbij zonder dat we het goede voornemen om echte aandacht te geven aan de kinderen hebben uitgevoerd.

Natuurlijk heb ik in de auto echt wel gevraagd aan mijn dochter hoe het was op school en tijdens het koken liet ze me de poppetjes zien die ze vandaag had getekend. We hebben contact gehad, maar tijdens dit contact was ik ook met wat anders bezig.

Cursus mindfulness
We kunnen tegenwoordig zoveel cursussen volgen over mindful bezig zijn. Daar is niets mis mee, ik ben er van overtuigd dat als je met 1 ding tegelijk bezig bent, je veel effectiever bent dan tijdens het populaire " multitasken". Maar waarom zijn we zo niet bezig met onze kinderen? Die doen we er "even bij" zo lijkt het soms. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik mijn dagen vol gepland heb en als de kinderen thuis zijn, doe ik het huishouden. En blijkbaar veel ouders met mij, gezien de uitkomst van
 "de rondgang".

Wat als we nu eens net zo ons best doen om mindful met onze kinderen bezig te zijn, als met de rest van onze taken! Gewoon even een kwartiertje of half uurtje alleen bezig zijn onze kinderen, ook apart.

Meer tijd = minder tijd
Mijn dochter houdt enorm van spelletjes doen, ik niet helaas, maar daar gaat het nu even niet om. Ik probeer iedere dag even een spelletje met haar te doen. Vaak zet ik mijn zoontje dan even achter de iPad of leg ik hem alvast op bed zodat ik haar mijn onverdeelde aandacht te geven. Tijdens het spelen vraag ik haar naar haar dag en hoe ze zich voelt.

Als ik dit structureel volhoud merk ik dat echt aan haar. We zitten veel meer op 1 lijn, begrijpen elkaar en willen elkaar helpen, kortom onze band is beter! Er wordt niet gemopperd (of in ieder geval minder) met naar bed gaan en ze kost me minder tijd. He!? Minder tijd?! Ja echt, want als ik haar te weinig aandacht geef, gaat ze erom vragen, vaak op een negatieve manier. Er worden grenzen overschreden, daar moet ik dan weer een stokje voor steken. Daardoor kan ik me minder op de taak concentreren waar ik op dat moment mee bezig ben en die kost me dan ook weer meer tijd.... enz.

Positieve spiraal
Eigenlijk is dus de kunst om de negatieve spiraal om te buigen in een positieve. Is dat niet altijd zo, zou je zeggen? Misschien wel! Maar met deze spiraal kunnen we vandaag nog beginnen. Plan als eerst de tijd met je kind in en daarna pas de rest van de zaken. Dan maar even een paar dagen een onopgeruimd huis toch? Uiteindelijk levert het tijd op! En een blij kind.. is dat niet alles waard?

Vroeger luisterden kinderen beter

Volgens mij was ik vroeger een stuk minder brutaal tegen mijn moeder dan mijn kinderen tegen mij zijn. De vraag is... ligt dat dan aan mij?

De tijd is anders

Af en toe heb ik het er wel eens over met mijn moeder, zij beaamt dat mijn kinderen een stuk "vrijer"' zijn dan wij waren. Au! Als ik eerlijk ben vind ik dat toch best lastig, want blijkbaar heb ik de zaken minder goed onder controle dan zij. En stiekem wil ik het net zo goed doen als zij, want ik heb het geluk een goede band te hebben met mijn moeder. Waar  ligt het dan aan? Ben ik niet consequent genoeg? Laat ik over me heen lopen?

"Ach, zegt mijn moeder troostend, de tijd is anders... " Natuurlijk heeft ze gelijk, de tijd is ook anders, maar ik vind het antwoord niet bevredigend. Blijkbaar laat ik mijn opvoeding dus beïnvloeden door "de tijd". En om nou te zeggen dat men in deze tijd hecht aan normen en waarden... Alles moet kunnen heb ik vaak het idee, doe ik daar dan zelf ook aan mee?

Ik ben mijn moeder niet

Tja, daar zit je dan met je mooie opvoedkundige ideeen. Kan ik toch net zo goed de handdoek in de ring gooien en mijn kinderen geven waar ze om vragen en accepteren dat ze brutaal zijn? Of moet ik toch beter mijn best doen, net als mijn moeder? 

Ho! Wacht even... ik ben mijn moeder niet (sorry mam, zoals jij is er maar 1 ;)). Ik ben anders en daarom doe ik ook anders. En, misschien nog wel belangrijker, mijn dochter is mij niet! Hoe kan ik van haar verwachten dat ze doet zoals ik deed vroeger?! Dat kan ik niet. Dus waarschijnlijk is het beste plan om te stoppen met vergelijken (daar worden we nooit gelukkiger van!) en te beginnen met het leren kennen van de band die ik met mijn dochter heb.

Verleden loslaten 

Soms hebben we het nodig om het verleden achter ons te laten, om verder te kunnen met het opvoeden van onze eigen kinderen: In mijn geval een positief gevoel over mijn eigen opvoeding, waardoor ik de lat hoog legde. Maar hoe vaak is het niet zo dat iemand zegt: "dit wil ik absoluut noooooit doen bij mijn kind" en daardoor juist kiest voor hele andere uitersten die niet per definitie goed zijn.

Onze kinderen zijn het waard om onze motieven van een keuze voor een opvoedstijl nog eens onder de loep te nemen toch?

Kinderen zijn niet leuk!

Een poosje geleden las ik een boek waarin de schrijver het volgende stelde:

“ Ouders, houd rekening met het volgende:

1. Uw kind is een kind
2. Kinderen vertonen kindergedrag
3. Kindergedrag is over het algemeen onaangenaam.” 

Wat daarna volgde weet ik niet eens meer. Je kunt het geloven of niet, maar dat had ik net even nodig. Een nuchtere kijk op kinderen. Wat een opluchting dat niet alleen mijn kinderen soms heel vervelend kunnen zijn. Het hoort er dus gewoon bij!

Falende ouders

Ken je dat gevoel? Dat je kinderen gewoon vervelend zijn om het bloed onder jouw nagels vandaan te halen? Om ervoor te zorgen dat je boos wordt en je zelfbeheersing verliest? Bovenstaande stelling haalt dit gevoel compleet onderuit. Het zegt dat het niet aan je kind ligt dat het vervelend is, maar ook niet aan ons! Want eerlijk is eerlijk, dat gevoel van boosheid en onmacht is vaak terug te leiden naar onze drang naar perfectie. Onze kinderen moeten aan bepaalde verwachtingen voldoen, en als ze dat niet doen zijn we geen goede ouders. Ah! Daar wringt de schoen dus. Het gaat soms niet eens om het gedrag van onze kinderen, maar om het idee dat wij als ouder falen. 

Momentopname

Ik heb gemerkt dat als ik dit in mijn achterhoofd houd terwijl mijn kinderen in “ zo’n fase” zitten, ik mezelf veel beter onder controle heb. De kunst is om een helikoptervisie te creëren waarbij je jezelf opstelt als toeschouwer. “Oke, mijn kinderen zijn nu vervelend, maar dat wil niet zeggen dat mijn hele opvoeding in de soep loopt. Dit is een momentopname.” Kinderen uiten zich vaak anders dan wij, ze moeten nog leren om met hun gevoelens om te gaan. Ze worden bijvoorbeeld vaak vervelend of boos als ze moe zijn, of als ze iets spannends gaan doen. Onze taak is om erachter te komen wat ze dwars zit, en dat lukt niet als we boos worden.

Boze bui als gespreksstof

Betekent dit dat we nooit meer onze geduld mogen/zullen verliezen? Natuurlijk niet! Het is maar net hoe we ermee omgaan. Juist de momenten waarop we zelf uit onze slof zijn geschoten zijn mooie stof voor gesprekken met onze kinderen. Geef ze het goede voorbeeld door excuses aan te bieden en te bespreken wat beter had gekund in de betreffende situatie. Zo geven we ze en blik in ons gevoel en ons hart en zullen ze dat later zelf ook makkelijker doen!

Wat is het toch een uitdaging he?! Opvoeden! Maar hoe je het wendt of keert… jouw kinderen zijn het leukst! Toch?!

Even voor de duidelijkheid wil ik afsluiten door te noemen dat het belangrijk blijft om het gedrag van onze kinderen te monitoren op de lange termijn. Als er hardnekkige (ernstige) gedragsproblemen zijn die door ons zelf niet zijn op te lossen kunnen we daarvoor een professional inschakelen. Maar laat je niet te snel ontmoedigen door je eigen gevoel van falen!