Daar lopen we dan, naast elkaar, ik voel haar handje in de mijne glijden terwijl we de school inlopen. Ik knijp er even in en 2 lachende oogjes kijken omhoog.
Ik slik de brok in mijn keel weg, want emotioneel worden is nu niet gepast, het is tenslotte de laatste dag van school en de vossenjacht gaat zo van start. Waarom vliegt het me nu ineens naar de keel? Het idee dat mijn dochter geen kleuter meer is vind ik ineens moeilijk. Hoe kan dat?
Klaar voor een nieuwe fase
Een aantal weken geleden noemde ik al dat ik de verschillende fases van een kinderleven erg leuk vind. Het feit dat mijn dochter naar groep 3 gaat vind ik geweldig en ze is er ontzettend aan toe. Regelmatig krijg ik zelfgeschreven briefjes vol leuke schrijffouten en iedere letter op iedere verpakking moet gelezen worden. Echt klaar voor de volgende fase dus.
Ik ook, heerlijk dat ik niet meer mee naar binnen hoef de school in, dat scheelt een hoop tijd! Het emotionele moment op het schoolplein komt dan ook heel onverwachts, ik had nooit gedacht dat ik er moeite mee zou hebben.
Voor de laatste keer kleuter
De meeste veranderingen gaan geleidelijk, onze kinderen groeien en leren iedere dag bij, maar dat gaat niet van de een op andere dag. Deze mijlpaal is dat wel, vanmiddag komt ze voor de laatste keer als kleuter naar buiten en na de vakantie start haar echte schoolcarrière. Waarschijnlijk is dat de reden waarom ik even snel langs mijn ooghoeken veeg als ik de auto in stap.
Het zet met even stil bij de opmerking die ik altijd beantwoord met: "Ja he!" of " hm, hm" of "inderdaad zeg!" terwijl ik mijn boodschappenkarretje snel voortduw, omdat ik op tijd bij school wil staan en ook nog een bak koffie wil drinken. De opmerking die ik, als ik wel tijd had, beluisterde met draaiende ogen en een geïrriteerd gevoel - ja nou weet ik het wel-. Maar verdraaid nog en toe het is waar:
"Voor je het weet zijn ze groot! Geniet er nou maar van."Genieten moet?
De vraag is dus: heb ik wel genoeg genoten? Want blijkbaar moet dat. En tot mijn schrik moet ik bekennen dat ik niet altijd heb genoten, dat ik haar in bepaalde opzichten groot heb gekeken. Want wat is het heerlijk dat ik geen luiertas meer mee hoeft te nemen, wat fijn dat ze zichzelf kan aankleden en haar jas zelf aan kan doen. Maar op dit moment wens ik dat ze weer even klein is, dat we de tijd terug kunnen draaien en dat ik minder mopperde op de het feit dat ze zichzelf onder smeerde met eten, maar juist de tijd had genomen om te kijken en genieten.
Gelukkig kan ik mezelf weer redelijk bij elkaar vegen en weet ik dat de volgende fase weer net zo leuk en uitdagend wordt als deze, alleen anders.
Het grote genieten bestaat niet
"Het grote genieten" bestaat denk ik niet, er zijn altijd dingen die ons uitdagen in ons bestaan. Dus laten we dit onszelf niet opleggen en zo nog een last creeeren. Maar op dit moment zet ik mezelf even stil en besluit ik dat ik de komende weken even los van de sleur wil zijn en zoveel mogelijk tijd met de kinderen door wil brengen zonder daar een verwachting aan te koppelen. Dit moment van bezinning wil ik vooral gebruiken om stil te staan en dankbaar te zijn met mijn gezin en het feit dat de volgende fase ons gegeven is. Dat is niet altijd vanzelfsprekend.
