Je kind loslaten begint al vroeg

Oké, ik beken: ik vind het moeilijk dat mijn kinderen andere keuzes maken dan ik zou willen. Dan heb ik het niet over bedtijd en dergelijke zaken, al zouden ze daar graag de hand in hebben. Nee, ik heb het over ontwikkelen van stijl en persoonlijkheid.

Toen ik in verwachting was van onze dochter had ik de illusie dat ik zou mogen uitzoeken wat ze zou aantrekken als ze ouder werd en dat we dezelfde dingen mooi zouden vinden. Samen haar kamer inrichten, kiezen voor een sport en/of muziekinstrument, en dat allemaal in goede harmonie. Voor mijn zoon geldt overigens hetzelfde. Juist, dat liep dus een beetje anders.

Ik had een ander plaatje in mijn hoofd
Je kent ze wel de mooie praatjes: "Ik wil dat mijn kind zichzelf kan zijn bij mij." En natuurlijk zeg ik dat zelf ook en meen ik dat ook echt. Nouja, tot op zekere hoogte. Want ik had toch echt een ander plaatje in mijn hoofd toen ik droomde over een dochtertje van 6 jaar oud. Ze zou toch zeker niet van paarden glitter tule jurkjes houden of van grote posters van ijsprinsessen boven haar bed? Ach, dan vindt ze het op z'n minst leuk om op een terrasje wat te drinken zonder dat ze daarbij een hele doos speelgoed nodig heeft. Yeah.. right..

Ergens in de afgelopen jaren heb ik dit ideaal beeld los moeten laten. Want mijn dochter is niet zoals ik, en ik zal moeten accepteren dat ze dus ook niet kiest zoals ik. Waarschijnlijk wordt dit de komende jaren nog veel zwaarder, aangezien de keuzes dan niet meer gaan om kleine dingen zoals kledingsmaak.

➺ "We sluiten nu nog compromissen; of paarden of glitters en niet allebei." 

Ze heeft me niet meer nodig
Zelfs wanneer ik mijn dochter naar school breng, begin ik steeds meer verschil te merken met een aantal jaar geleden. Toen had ze me nog overal bij nodig. Nu niet meer, zodra ze de klas binnenkomt is ze in haar wereld en daar pas ik niet in. Haar vriendinnen worden gecomplimenteerd met hun outfit (wat ik erg vermakelijk vind) de juf wordt gedag gezegd en mama... ohja mama is er ook nog! En, emotioneel als ik ben, wil ik altijd als ik afscheid van haar neem even zeggen dat ik van haar houd.

Daarvoor moet ik haar bijna in de houdgreep nemen, en haar gezicht naar me toedraaien, anders hoort ze me niet eens. Als ze me al hoort. Weer een illusie minder.

➺ Afscheid nemen van mama is dus niet altijd moeilijk en je losmaken van je ouders gaat vanzelf.

Ik geniet ervan
De andere kant is dat ik super trots ben op haar. Ik geniet ervan dat ze vriendinnen maakt en, ook al maak ik er grapjes over, vind ik het heerlijk dat ze haar eigen smaak heeft. Juist omdat ze andere keuzes maak dan ik leer ik dat ze een apart persoontje is, niet een verlengstuk van mij. Gelukkig niet! Ik zou niet weten hoe ik mezelf zou moeten opvoeden. En als ik eerlijk kijk naar onze conflict momenten draaien de meeste niet eens om opvoeden, maar om onze verschillen.

Loslaten is dus eigenlijk heel dubbel. Aan de ene kant zorgt het voor wrijving, maar aan de andere kant is het gezond en maakt het ons trots. Onze kinderen worden klaargestoomd voor de echte wereld, steeds een stukje meer. Hoe eng het soms ook is voor ons als ouders, we mogen er ook van genieten. Want het cliché is echt waar: "Iedere fase heeft zijn charme!"

Uiterlijk is niet belangrijk en littekens zijn stoer!

Ik hoor het mezelf vaak zeggen tegen mijn kinderen: "Schatje, het gaat niet om de buitenkant, het gaat om de binnenkant, om je hartje."

Maar geloof ik dat zelf eigenlijk wel? Onze maatschappij draait immers om uiterlijke waarneembaarheden. We staren als mensen er anders uit zien dan wij, maar voelen ons opgelaten als onze kinderen hetzelfde doen, omdat zij het niet zo stiekem doen als wij.

Retourtje huisartsenpost

Een paar weken geleden viel mijn zoontje met zijn lip op de rand van onze vlonder. Ik was binnen en zag buiten wat tumult ontstaan. Mijn dochter was in paniek en mijn zoontje was hard aan het huilen met zijn handen tegen zijn mond gedrukt. Ik loop rustig naar buiten om de "schade" te bekijken, hij heeft immers wel vaker een bult. Maar als ik dichterbij kom zie ik een hoop bloed en als ik zijn handen weghaal een gapend gat van 3 cm lang. "Oh, nee!" roep ik, en ren met hem naar binnen waar mijn schoonzusje al klaar staat met een natte doek om tegen de wond te drukken (wat een geluk dat zij er net was).

De huisartsen post wordt gebeld en ik stap met mijn inmiddels wat gekalmeerde zoontje in de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis kom ik erachter dat ik mijn portemonnee ben vergeten en dus niet kan betalen voor het parkeren. Ook dat nog... Gelukkig was er een vriendelijke voorbijganger die wat geld in het automaat wilde gooien zodat ik met een gerust hart naar binnen kon.

Mijn arme moederhart

Gelukkig hoefde de wond niet gehecht en hebben ze de huid met wat stevige pleisters tegen elkaar gezet en konden we al snel terug naar huis. Wat een avontuur weer. En dan te bedenken dat dit al het derde ritje naar de huisartsenpost was met hem in anderhalf jaar. "Tja, dat heb je met jongens" wordt er dan gezegd. "Mijn arme moederhart" denk ik er dan achteraan.

En dan begint het schuldgevoel. Want wat was het eerste dat in mijn opkwam toen ik mijn zoontje zag?

➻ Oh nee! Wat erg, als dat maar geen litteken wordt! 

Ik wil niet dat hij "voor zijn leven getekend is" door een enorme scheur onder zijn neus. Dat hij uitgelachen wordt omdat er stukje van zijn lip mist (al is het maar een heel klein stukje). Blijkbaar vind ik het uiterlijk van mijn kinderen dus toch belangrijker dan ik zeg: "Het gaat om je hartje" (yeah, right). 

Littekens zijn stoer

Glimlachend denk ik terug aan het vrouwtje dat buiten een sigaretje aan het roken was toen we de huisartsenpost uit kwamen. Ze ziet gelijk wat er aan de hand is en zegt: "Ach, ben je zo gevallen?!" Mijn zoontje knikt. "Nou dat wordt vast een mooi litteken!" En met een knipoog naar mij:"Mannen met littekens zijn extra stoer!" "En hij is al zo stoer!" antwoord ik dan lachend terug.

Ik besluit dat als mijn kinderen littekens krijgen, het dan maar stoere littekens moeten zijn. Die ze hebben opgelopen tijdens het uitbundig spelen en gelukkig zijn omdat ze nergens anders aan hoeven denken. En dan opeens vind ik de rode streep boven zijn lip niet erg meer, en maak ik me even geen zorgen over littekens. Ik geniet ervan, voor lang het duurt....

Hoe praten we zonder taboe met onze kinderen over seks?

Hoe gaan we om met seksuele opvoeding? Wat vertel je, je kind wel en wat juist niet? Lastig, want we willen onze kinderen niet opzadelen met informatie die niet relevant is voor hun leeftijd, maar we willen hen ook niet in het ongewisse laten. 

In deze blog lees je welke invloed je eigen kijk op seks heeft op je opvoeding en zetten we een aantal manieren op een rij om met je kind over dit onderwerp te praten.

Tegenstrijdig opvoeden

Hoe we met seksuele opvoeding willen omgaan, kan soms heel anders zijn dan hoe wij onze seksualiteit beleven. Bijvoorbeeld: we willen graag zonder taboe over seks kunnen praten met onze kinderen. Maar met onze partner of vrienden praten we er eigenlijk niet over, misschien doordat we  het als een ongemakkelijk onderwerp ervaren. En wanneer het wel ter sprake komt, is het in grapjes-sfeer, lacherig. Wat we dan vergeten is dat onze opvoeding tegenstrijdig is. 

➺ Kinderen onthouden onze beleving, onze uitstraling niet perse wat we zeggen.  

Dus alle moeite die we erin stoppen om de juiste woorden te kiezen, zou voor niets kunnen zijn. Onze kinderen onthouden dan de ongemakkelijke houding als het gaat over seksualiteit. Ze onthouden de spanning en het lacherige gedoe. Ze kunnen dan hun eigen conclusies gaan trekken rondom hun eigen seksualiteit, ons voorbeeld volgen en niet of minder snel in gesprek gaan. 

Simpel

Dat is dus wel iets om over na te denken. Als je eigen beleving hetzelfde is als wat je zegt, is het vrij simpel. Je hebt dan een eenduidige boodschap, wat het gesprek altijd open houdt, want je hoeft dan niet de moeite te doen om je kinderen op te voeden. Je kan ontspannen reageren met simpele antwoorden, op elke vraag. Maakt niet uit wanneer ze die stellen en hoeveel details ze willen weten. 

Hoe kunnen we zorgen voor een eenduidige boodschap? Het tegenstrijdig zijn of moeilijk kunnen praten over seks kunnen veel redenen hebben, bijvoorbeeld een pijnlijke gebeurtenis uit het verleden. Het is goed om er eens bij stil te staan waarom we zeggen wat we zeggen en of we daarnaar leven. 

➺ Dat is goed voor ons, maar ook voor onze kinderen. 

Het kan pijnlijk zijn en diep graven, maar wel de moeite waard. Als we daar zelf niet uitkomen zijn er mensen die daarbij kunnen helpen. Mijn man en ik hebben ook een praktijk (Puurity) waarin we het resultaat zien van de zoektocht naar de oorzaak. Voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen is het de moeite waard dit op zijn minst te proberen. Kijk voor meer informatie of herkenbare verhalen op puurity.nl/blog of puurity.nl/info.

Twee manieren

In het praten over seksualiteit, heb je grofweg twee manieren; mogelijkheden aangrijpen of creëren. Meestal gebruik je ze beide, afhankelijk van jullie visie. Hieronder wat voorbeelden.

Mogelijkheden aangrijpen:

- iemand is zwanger in de omgeving van de kinderen.

- iemand gaat trouwen of krijgt verkering.

- je kind geeft een opmerking over de verschillen in geslachtsdelen.

- douchen.

- reclame.

- in een zwembad zijn.

- op school wordt gepraat over verliefd en relaties onderling in een klas.

- lichamelijke ontwikkeling en groei.

Je kan deze situaties aangrijpen door zelf wat uit te leggen over seksualiteit of erover door te vragen hoe het kind dingen ziet of beleefd. Zelf doe ik dit heel veel. Elke keer zie ik dit als kans om het plaatje wat ik graag wil meegeven, nog dieper in te prenten. Ook als ze geconfronteerd worden met de negatieve weergave van seksualiteit, wil ik hen daarover de uitleg geven en vragen wat zij erbij voelen (want kinderen onderscheiden dat verschil vaak met hun gevoel).

Mogelijkheden creëren:

- boekje voorlezen over seksualiteit en erover doorpraten.

- een rustig moment plannen om te praten.

- iets gezelligs doen,  1 op 1 met je kind waarbij je als doel hebt om met je kind over dit onderwerp te praten.

- filmpje laten zien (bijvoorbeeld animaties van de conceptie en groei van een baby) en erover doorpraten.

- foto's kijken, van toen jullie in verwachting waren van hem/haar en de eerste baby foto's en daarover vertellen.

Bij het boekje van Saar en Jop is ook een site die kleurplaten biedt en inspiratie voor vragen over intimiteit en seksualiteit per leeftijdsgroep. Zie: saarenjop.nl

Doorlezen over dit onderwerp?

Hoe voed je je dochter op als een prinses? http://www.seksonderwerpen.nl/hoe-maak-ik-mijn-dochter-een-vrouw/

En je zoon als een prins die niet onzeker is over zijn man zijn? http://www.seksonderwerpen.nl/hoe-maak-ik-mijn-zoon-een-echte-man/

Geschreven door Gerrieke.  

Gerrieke is 8 jaar getrouwd met Johannes, heeft 3 kinderen (waarvan 1 pleegdochter) en is zwanger van de vierde. Ze heeft een achtergrond als leerkracht, en is nu sekscounselor en hulpverlener. 

 Zie Seksonderwerpen.nl en Puurity.nl

Hoe we kunnen weten of ons kind lekker in zijn vel zit

We willen graag dat onze kinderen lekker in hun vel zitten en zich goed voelen. Daar doen we ons best voor.

Maar hoe weten we of onze acties slagen? Kinderen zul je niet vaak horen zeggen: "Mam, ik zit zo lekker in mijn vel! Mijn ontwikkeling gaat top!" Er is helaas geen gebruiksaanwijzing voor als ze zich niet lekker voelen met daarin zowel de oorzaak als de oplossing. Dat zou ons leven toch een stuk makkelijker maken!

Overal een strijd van maken

Ik ben gezegend met 2 kinderen die ieder een eigen willetje hebben. Heel fijn, vooral als we 's ochtends weg moeten en ze allebei hun zomerjas en teenslippers aan willen terwijl het buiten nog vriest. Echt, ik ben blij dat mijn kinderen goed kunnen kiezen en leergierig zijn, maar af en toe is het best vermoeiend om iedere keer als je naar buiten wilt, 10 minuten strijd in te plannen omdat je anders te laat bent.

Mijn zoontje van 3 is daar vooral goed in de laatste tijd; overal een strijd van maken. 

Als ik hem probeer af te leiden met iets anders, dan maakt hij daar doodleuk een strijd van.

Patronen herkennen

In eerste instantie dacht ik dat hij zijn eigen wil ging ontdekken, want zo dreinerig is hij nooit geweest. Maar de afgelopen tijd is zijn gedrag verergerd; slaan, weglopen als hij voor straf op de trap zat, overal nee op zeggen, niet naar bed willen. Een hoop opvoedkundige tips werkten niet: time-outs, laten kiezen en uiteindelijk ordinair boos worden. 

Tot ik een patroon ontdekte van kleine dingen, die ik nooit aan zijn vervelende gedrag koppelde: 

• Hij bouwt muurtjes van kussens als hij TV gaat kijken;
• Als hij bij mij in bed kruipt neemt hij zijn dekbed en kussen mee, legt ze tegen mij aan en en wurmt zichzelf ertussen; 
• Constant wil hij op schoot en; 
• Constant wil hij aandacht, wat bij mij nogal wat irritatie oproept.

Kortom hij zoekt begrenzing, geborgenheid. Blijkbaar begreep ik hem niet goed genoeg en zocht hij andere manieren om dit gevoel voor zichzelf te creëren.

Kinderen zijn niet vervelend om ons te narren

Ik realiseerde me te weinig dat hij niet vervelend is om mij te narren, maar omdat hij op een bepaalde manier niet lekker in zijn vel zit. Ik vatte zijn negatieve gedrag op als 'ongehoorzaam' en wilde hem wel eens even leren dat niet kan. Maar dat had hij helemaal niet nodig! 

➺ Hij had mijn aandacht nodig.

Als hij even alleen speelde, nam ik tijd om even snel wat te doen en keek niet echt naar wat hij aan het doen was. Was hij klaar met spelen, dan wilde hij gelijk aandacht, maar ik wilde natuurlijk nog even afmaken waar ik mee bezig was. En dan was de dreinerige toon alweer gezet.

➺ Eigenlijk leefde ik naast hem, niet met hem.

Fases
Natuurlijk zijn er fases waarin kinderen zich ontwikkelen, dat is de reden waarom we elke keer weer een nieuwe draai moeten vinden met onze kinderen. Mijn zoontje kon heel goed zelf spelen, uren! Maar nu heeft hij mij blijkbaar af en toe even nodig om het contact goed te houden, daar moet ik van te voren rekening mee houden.

We kunnen het gedrag van onze kinderen vaak verkeerd interpreteren als we alleen het negatieve gedrag bekijken. We moeten denk ik proberen te kijken naar het hele plaatje en daarin het patroon proberen te zien.

Wat een heerlijke uitdaging weer ;). Deel gerust jou ervaringen hieronder! Het is altijd fijn om te merken dat we niet alleen staan.